Mijn vriendinnen en collega’s met en uit traditionele gezinnen vinden onze opvangroosters nogal ingewikkeld en begrijpen soms echt niet hoe we dat allemaal handlen. ‘Vier kinderen!’ riep mijn manager regelmatig tegen andere collega’s. ‘Zij heeft vier kinderen! Ik moeter niet aan denken!’ Hij vertelde er dan niet bij dat ik maar twee keer ben bevallen…
Ik droomde vroeger van een groot gezin, maar met één kind vond ik het zo relaxed dat we alles nog konden doen. Mijn oudste zoon was een ongelooflijk makkelijk mannetje. In de draagzak op de rug van zijn vader trokken we half Europa door. Hij sliep overal, lustte alles en kon ontzettend goed zelf spelen. We hadden allebei een drukke baan en wilden volop genieten van ons wereldwondertje. Zodoende duurde het bijna vier jaar voordat wij spraken over een eventuele tweede. En die kwam vlot ter wereld. Hij bleek een totaal ander karaktertje en gebruiksaanwijzing te hebben dan zijn broer. Een paar jaar later liep ons huwelijk mis. Het bleef dus bij twee kinderen. Twee heerlijke jongens. Het was goed zo.
Terwijl ik na mijn scheiding enorm was gefocust op rust, reinheid, regelmaat en heel veel liefde voor mijn jongens, reed mijn prins op het witte paard voorbij. Met twee prinsenkindjes. Alle drie veroverden zij mijn hart. Dus toen hadden wij samen ineens vier kinderen. Wie had dat ooit gedacht?
Ik ervaar mijn stiefkinderen als een cadeautje. Ondanks dat het soms best ingewikkeld is, zijn wij ongelooflijk dankbaar, trots en gelukkig. Met z’n zessen. Als mijn kinderen op zaterdagavond weer worden gebracht, terwijl mijn stiefkinderen er al zijn, voelt het pas compleet.
Geplaatst op 1 juni 2014
Bekijk hier het complete blogoverzicht