‘Juf…’ fluistert ze zacht.
Ik hoor het maar net. Als ik me omdraai staat ze daar. Heel even. En weg is ze weer. Klein, blond en verlegen is ze. Stil. Praten doet ze nauwelijks. Ik had haar al gezien. In de aula, waar ze zat te werken aan de computer. Als ik mijn deur uit loop, zie ik haar nog net lopen. Naar de trap.
‘Wat leuk dat je even gedag kwam zeggen,’ lach ik haar toe.
Ze blijft staan.
‘Mooie vlinders heb je op je trui. Ik hou van vlinders.’
Een klein glimlachje krijg ik, een glinstering in haar ogen. Een cadeautje.
Zomaar een meisje. Met een dossier. Het dossier ligt ergens op een bureau. Belangrijke mensen gaan ernaar kijken. Waarom ze zo stil is. Wat nodig is voor haar. Wat passend is. Is onze zorgstructuur toereikend genoeg voor haar? Daar ga ik over. Ik ben de intern begeleider. Van een kleine school. Regulier. Een school waar geen dossiers op zitten. Gelukkig niet. Op onze school zitten kinderen. Zoals het stille meisje. Ze kent me. En ik ken haar. Ze wil gezien worden. In haar eigenheid. De gesprekjes met haar waren bijzonder. Ook met weinig woorden kun je een mooi gesprek voeren.
Zoals Tim. ADHD. Rugzak. De belangrijke mensen hebben zijn dossier al gezien. Elke week werk ik een uurtje met hem. Sinds het begin van dit schooljaar. Hij kletste honderduit. Over van alles. Maar ik moest vooral niet te dichtbij komen. Dan blokkeerde hij. Tot het tovertrucje. Heel simpel: een kopje thee! Stralend zit hij tegenover me. Enthousiast roert hij in zijn mok. De spetters vliegen over de tafel. Geeft niks. Hij slurpt de warme thee genietend op. En hij vertelt. Over hoe het was om eerst op een speciale school te zitten. Dat hij met de taxi ging. Hoe het voelde. ‘Gaan we de volgende keer weer theedrinken?’ vraagt hij als ik met hem meeloop naar de klas. Zeker wel!
Thom. Over hem heb ik al geschreven. Hij wordt soms wel moe als ik met hem praat. De gesprekken zijn intensief. We hebben heel wat uit te zoeken. Hoe het werkt in zijn hoofd. Waarom iets soms niet lukt. Wat zijn denkpatroon is. ‘Juf, ik zou graag voortaan aan het eind van de dag met je praten, want als ik daarna nog naar de klas moet, kan ik niet meer opletten.’ Duidelijk. Voortaan doen we het zo.
Eva. Bijna 12 is ze. Downsyndroom. Al zeven jaar bij ons op school. Zeven jaar passend onderwijs. We zijn er maar wat trots op dat ze bij ons is. Ik besteed veel tijd aan haar. Helaas de laatste weken vooral aan haar dossier. Precies zoals ik het liever niet zou willen. Ik ben aan het regelen. Aan het zorgen dat de zorgstructuur om haar heen op hetzelfde hoge niveau blijft als het nu is. Aan het stoeien met hoe het nu precies zit met de compensatiemaatregel AWBZ. Ik merk hoe vaste gezichten om haar heen worden wegbezuinigd door zorginstellingen waar we zorg voor haar hebben ingekocht. Vanwege de Jeugdwet en het inkoopbeleid. Het gaat ons lukken. Linksom of rechtsom. Eva hoort bij onze school. Juist nu, nu passend onderwijs ingaat. Juist nu zou het makkelijk moeten zijn.
Ze zijn de pareltjes van mijn werkdag, de kinderen. Ik maak tijd voor ze, hoe druk het ook is. En druk is het. Passend onderwijs, ondersteuningsprofiel, opbrengsten, groepsplannen, zorgplan, coachen, antipestwet, er moet van alles. Ik doe het allemaal. Ik mail, ik praat, ik luister, ik vergader, ik coach, ik lees. En ik adem. Dat heb ik nu wel geleerd. Morgen is er weer een dag.
Ik fiets naar huis. De dag is voorbij. Mijn andere dag begint. Daar is Zoon. Mijn kind. Autisme. MCDD. Angsten. Hij is mijn spiegel. Wat leert hij me veel. Dat er kinderen zijn bij wie alles anders gaat dan je bedacht had. Dat het altijd maatwerk is. Dat ik creatief moet denken. Onthaasten. Hij geeft mij kracht. En liefde. Door hem voer ik betere gesprekken op school. Door hem begrijp ik ouders beter. Ik ben er zelf één. Ik voel het, de wanhoop van ouders als ze er nog niet aan willen, dat er met hun kind mogelijk iets niet goed gaat in de ontwikkeling. Ik geef ze tijd. En ik luister. Het mag er zijn. Ik neem ze serieus. Altijd. Ik hoop nog veel mooie gesprekken te hebben.
Geplaatst op 14 juli 2014
Bekijk hier het complete blogoverzicht