‘Bah, nee… die hoef ik niet mam.’
‘Nee… oké, snap ik… niemand wil die. Geeft niks… Eet ik hem zelf wel op.’
‘Lust je die dan?’
‘Geen idee… Het is al weer zo lang geleden, dat ik het niet meer weet.’
Ik nam het snoepje met roze balletjes en stak het in mijn mond. Altijd hetzelfde: als de zak Engelse drop uit mijn dashboardkastje bijna leeg is, blijven de roze-balletjes-snoepjes als laatste over. Of die met blauwe balletjes, ze zijn er in twee kleuren.
Eerst worden alle dropjes met drie laagjes eruit gepikt. Omdat ieder laagje een andere smaak heeft, maar vooral, omdat je die laagjes er heerlijk één voor één af kunt peuteren. Mensen die een drie-laags Engels dropje in één keer in hun mond stoppen, hebben het niet helemaal goed begrepen.
De ronde, zwarte dropjes met dikke gele kokosrand doen het ook nog goed. Maar niemand in huis wil de snoepjes met de roze of de blauwe balletjes.
Ik kauwde bedenkelijk op het snoepje.
‘En?’
‘Bah!’
‘Waar smaakt het naar?’
‘Ik weet niet… Plastic?’
‘Mmmm…. Ik dacht meer aan rubber…’
‘Rubber! Ja! Dat is het! Rubber met een héle vieze smaak…’
Lisa-op-de-achterbank besloot zich er ook eens tegenaan te bemoeien.
‘Wat is rubber?’
‘Waar je een bal van maakt!’ riep Lars.
‘Waar je haarelastiekjes van zijn!’ zei ik.
‘Waar de onderkant van je schoenen van gemaakt zijn!’ mompelde Anna.
Lisa keek ons een voor een aan en merkte ineens op dat mijn mond bewoog. Kleuters hebben een radar voor bewegende monden. Ze had het voorafgaande gesprek tussen Lars en mij niet gevolgd.
‘Wat éét je mama?’ vroeg ze.
‘Rubber!’ riepen wij in koor.
‘Ieeeeeeeeuw….’
We waren ondertussen op school aangekomen en ik joeg de bups uit de auto. Met fruittas, overblijftas en gymtas, want het was donderdag. Op donderdag wordt er gegymd. Ik maak me soms een beetje zorgen om de gym. Ik ben wel eens bang dat mijn kind als laatste gekozen wordt als ze teams kiezen. Omdat ík vroeger vaak als laatste overbleef.
In mijn tijd droegen we geen broekjes. We droegen een soort badpakje met lange mouwen: turnpakjes. Ik weet, achteraf gezien, niet meer waar ik me het ongemakkelijkst onder voelde. Over het feit dat mijn onderbroek meestal onder mijn gympak uit piepte of over het feit dat ik altijd als laatste gekozen werd. Dat de paar minuten waarin twee kindjes een voor een mijn klasgenoten uitkozen, tergend lang leken te duren. Dat ik me steeds meer opgelaten voelde. Omdat met het formeren van de teams zo pijnlijk duidelijk werd dat ze mij niet wilden kiezen. Dat ik het laatste snoepje was uit een zak Engelse drop.
Gelukkig vinden mijn kinderen me nu het lekkerste snoepje. Om óp te vreten volgens Anna. Dat maakt een hoop goed, weet je. O ja, en mijn onderbroek piept ook nergens meer onderuit. Dat is ook fijn.
Wie weet kiest de juf. Ik hoop dat ze dat doet. Of dat iedereen in een rij moet gaan staan en dat ze om de beurt aantikt 1, 2, 1, 2, 1… En dan alle enen bij elkaar en alle tweeën bij elkaar. Dat teams een mooie, kleurrijke, mengeling van snoepjes worden. Omdat winnen wat mij betreft niet het doel hoeft te zijn van een wedstrijd, maar het samenspel. En het ontwikkelen van empathie en geduld onderling. Zodat de motorisch minder bekwame kinderen juist de handigheid kunnen ontwikkelen om die bal wél eens een keer te vangen. In plaats van nóg onhandiger te worden door een flinke deuk in het zelfvertrouwen, voordat een wedstrijd überhaupt begonnen is. En sommige kindjes zullen misschien, zelfs onder de mooiste omstandigheden, nooit de bal vangen… maar misschien zijn zij wel waanzinnig goed in spelregels, of in het troosten van medespelers. Niet iedere wedstrijd is waardevol, wel elk samenspel.
Op de terugweg naar ons huis stopte ik even bij de benzinepomp voor een nieuwe zak Engelse drop. Ik kan die vieze balletjes-snoepjes er natuurlijk ook gewoon uit vissen en weggooien. Maar iets in mij vindt dat zonde, ooit stapt er misschien iemand in mijn auto die onze vieze snoepjes juist het lekkerst vindt. Iemand die eerst alle balletjes van de rubberen kern af sabbelt. Iemand die denkt: Mensen die een roze-balletjes-snoepje meteen kapot kauwen, hebben het niet helemaal goed begrepen…
Geplaatst op 30 maart 2015