‘Mama, mag ik nog een keer Frozen kijken? Of iets van K3? Of nee, Het Klokhuis. Die aflevering over turnen!’
Het is woensdagmiddag. Mijn dochter is een beetje hangerig en buiten regent het. We hebben een middagje samen. Mijn zoon is naar de ‘bijzondere buitenschoolse opvang’. Hij heeft het daar prima naar zijn zin en er wordt goed voor hem gezorgd. Heerlijk.
‘Zullen we een spelletje doen? Monopoly? Kwartet? Of iets knutselen?’ probeer ik.
‘Waarom?’ vraagt ze.
‘Weet jij eigenlijk dat er vroeger alleen op woensdagmiddag een paar uur televisie voor kinderen was? Verder nooit?’
Terwijl ik het zeg, besef ik hoe onvoorstelbaar dit voor haar is.
‘En dan nóg mocht ik niet alles zien. Want daar kreeg je vierkante ogen van, zei oma.’
‘Vierkante ogen!’ giechelt ze.
‘We hadden ook geen videorecorder.’
‘Wat is dat?’
‘En geen dvd-speler. En geen media player.’
Even kijkt ze me ongelovig aan en haalt vervolgens haar schouders op. ‘Dan kon je toch een filmpje op YouTube kijken?’
‘Nee. Er was nog geen internet.’
‘Géén internet?’
Het is te veel. Te lastig. Een laatste medelijdende blik en mama’s rare verhaal is vergeten.
‘Mag ik nou Frozen kijken? En kijk je dan gezellig mee?’
Natuurlijk zie ik mijn kinderen liever spelen, knutselen en vrolijk ronddartelen dan voor een beeldscherm hangen.
Toch is het zo gek nog niet, die tv.
Hoe vaak zorgde de televisie al niet voor rust hier in huis. Afleiding. Doorbrak het de spanning. Stopte het een dreigende driftbui. Hoe leerzaam zijn programma’s als Het Klokhuis niet voor mijn dochter. En hoe vaak al bleek televisie een ingang te zijn voor mijn zoon.
Door zijn autisme is hem moeilijk iets aan te leren. Hij is slecht ‘te bereiken’. Door filmpjes van o.a. Dirk Scheele en Baby-tv leerde hij de dagen van de week. Leerde hij kleuren benoemen. Het alfabet. (De A is van appel, de B van banaan…) Leerde hij zinnetjes zeggen, en inmiddels ook steeds adequater gebruiken.
De angst voor vierkante ogen heb ik maar laten varen, samen met mijn schuldgevoel.
Natuurlijk hanteren we regels. Geen televisie tijdens het eten, geen schermpjes meer na het avondeten. En we controleren goed waarnaar gekeken wordt.
‘Twaalf? Mag ik twaalf?’ vraagt mijn zoon regelmatig.
Hij bedoelt Baby-tv, bij ons zender 121. Hij herkent hier 12 in.
Rustige filmpjes, met een aangepast nachtprogramma. Klassieke muziek, mozaïeken… Al vaak zorgde het ervoor dat mijn zoon – met zijn extreme slaapproblemen – ’s nachts toch nog een paar uur rustig kon zijn, terwijl ik wat dommelde op de bank. Niet ideaal nee, maar soms is het roeien met de riemen die je hebt.
‘Kom je lekker bij me zitten, mam?’ vraagt ze.
Ineens denk ik aan de enorme mand vol nog te vouwen wasgoed. Aan de aardappels die ik vast wilde schillen. Aan de nog ongeopende enveloppen. Aan alles wat moet gebeuren. Aan hoeveel uur ik al op ben.
Ik gaap en schuif naast mijn dochter op de bank.
‘Laat het los … Laat het gaaaaaan…’ zingt ze zachtjes mee. Haar handje op mijn dij.
Bang voor vierkante ogen ben ik niet. Maar als ik langzaam opzij zak, en zij zakt lekker tegen mij aan, doe ik ze voor de zekerheid toch maar even dicht…
Geplaatst op 28 april 2015
Bekijk hier het complete blogoverzicht