‘Kijk mama, het mist buiten!’ Stralend staat hij voor het raam. ‘O mama, mooi hè!’ Mijn kind, net wakker. Hij heeft een beetje langer geslapen dan normaal. Dat kan, want het is vandaag zijn rustdag; de hele week naar school gaan is nog geen haalbaar doel. ‘Mama, zullen we in de mist gaan wandelen? Dan lijkt het net een sprookje…’
Even later lopen we samen buiten, om tien over acht. Het is koud. ‘Mama, kijk, zie je mijn adem?’ Het ene wolkje na het andere blaast hij. Enthousiast springt hij op en neer, blij met al die mooie wolkjes. ‘Kijk mama, zie je die blaadjes? Er zitten allemaal glinstertjes op!’ Elk blaadje van de struik wordt zorgvuldig bekeken. En onderzocht. Hoe mooi is het als je tegen het blad tikt en het glinsterende druppeltje glijdt eraf! Verwondering op zijn ontspannen gezicht. Rode wangen. Grote, stralende ogen. ‘Zie je de mist op het gras, mama? Ga jij zo met mij hier staan, dan maak ik een selfie!’ Met onze rug naar het gras gaan we staan. Trots slaat hij een arm om mij heen. Met zijn andere arm houdt hij zijn telefoon voor ons.
‘Kijk mama, nu staan we in de mist, kijk maar op de foto!’
Een mama en een kind, zoon en ik, samen in de mist. Even leek het alsof dit de wereld was. Een verstilde wereld. Wij samen, niets anders. De spanning en de stress van het wennen aan zijn nieuwe school ver weg. De tijd van de klinische opname ver achter ons. Het regelen van de zorg en alles daar omheen telt even niet. Hoe ik nu in vredesnaam de combinatie werk en zorg goed geregeld krijg, daar denk ik ook niet aan. De tijd lijkt stil te staan. Een luchtbel. Kalmte. Sereniteit.
Zwijgend slenteren we door, zijn grote jongenshand in de mijne. Het wordt al lichter buiten; de zon probeert door de mist te breken, het is al iets minder koud. Bij de bakker kopen we twee croissantjes. ‘Lekker mama, dit is het knapperigste croissantje dat ik ooit gegeten heb.’ Gul gooit hij een stuk van zijn lekkernij naar de eenden. ‘Ja, jullie mogen ook meegenieten hoor!’ roept hij. ‘Kijk mama, ze lopen achter me aan, zo lekker vinden ze mijn croissant!’ We zijn bijna thuis. De zon breekt door; weg is de mist…
Thuisgekomen glijdt hij op de bank. Tijd om te ontprikkelen. Ik zie hem langzaam verdwijnen in zijn eigen wereld. Ik kijk naar hem. Mijn schat. Wat ontroert hij me weer. Hoe hij daar ligt met zijn grote, twaalfjarige lijf. Zo ontspannen, zijn lange donkere wimpers rustend op zijn konen. Kon er maar wat vaker mist zijn buiten. Kon hij maar wat vaker in zijn tempo bij elk glinsterend blaadje stilstaan. Kon hij maar wat vaker gewoon verwonderd zijn over zoiets prachtigs. Kon de tijd maar af en toe stil staan. Gewoon even niks, rust. Het is zó nodig.
Kinderen met autisme hebben tijd nodig, veel tijd. Om te kunnen zijn wie ze zijn. Om de volgende sprong te kunnen maken. Om zichzelf te kunnen ontplooien. Ze passen vaak niet in een standaard protocol. Al dat gejaag maakt ze onrustig. Of boos. Angstig. Hun ontwikkelingsleeftijd maakt dat ze regelmatig op een ander niveau aangesproken moeten worden dan je van hun kalenderleeftijd zou verwachten. Kinderen met autisme zijn authentiek. Hoe mooi zou het zijn als we de tijd zouden nemen om te reizen naar hun wereld. Om te gaan wandelen in de mist. En gewoon een poos stil te staan en hen te volgen in hun verwondering en blijdschap. Verwondering over alledaagse dingen, waar wij allang aan voorbij rennen, waardoor we ze niet meer zien. Zie hoe sereen kinderen met autisme vaak zijn. En hoe puur. Hoe echt!
Reis eens wat vaker naar hun wereld. Zie wat een mooie dingen er dan gebeuren. Verwonder je erover, kijkend door hun ogen. We kunnen zóveel van hen leren. Ik vraag een ieder die dit blog leest om eens stil te staan. En te bedenken of alles dat we doen er nu wel werkelijk toe doet. Moeten we maar door blijven rennen in een wereld vol regels en protocollen? Of zouden we ook eens kunnen stilstaan? Is dat niet de boodschap die deze kinderen ons geven? Om te onthaasten? Sta eens wat vaker stil en kijk… Ziet de wereld er ineens niet veel mooier uit? Ik wens je verwondering en veel tijd: serenitijd.
Geplaatst op 28 september 2015
Bekijk hier het complete blogoverzicht