‘Hé mam, gezellig dat je mee-eet vanavond!’
Hè? Ik eet toch altijd mee? Gezellig met elkaar aan tafel de dag doornemen is voor mij een van de leukste momenten van de dag. Maar inderdaad, de twee avonden daarvoor was ik niet aanwezig geweest vanwege twee presentaties. Een week later moet mijn man een paar dagen naar het buitenland voor zijn werk. Als ik de jongste instop op de tweede avond zegt hij: ‘Ik mis papa toch wel erg hoor. Wanneer komt hij terug?’ Het doet mij beseffen hoe fijn het is voor kinderen als ze opgroeien in een gezin waarin beide ouders aanwezig en beschikbaar zijn.
Helaas is dat niet voor alle kinderen de realiteit. Ik zie in mijn coachingspraktijk regelmatig kinderen die moeten wennen aan een nieuwe situatie na een scheiding. Zo ook Rob. Rob is vijftien en hij heeft te dealen met het feit dat zijn ouders een paar maanden geleden uit elkaar zijn gegaan. Zijn vader is verliefd geworden op een andere vrouw en woont ondertussen samen met deze nieuwe vriendin. Rob vindt al die veranderingen maar ingewikkeld en weet niet zo goed hoe hij zijn gevoelens hierover moet uiten.
Zo vraag ik wat hij ervan vindt dat er co-ouderschap is afgesproken en dat hij dus om de week bij zijn vader en diens nieuwe vriendin gaat wonen. Hij verstijft helemaal, en het lukt hem niet om erover te praten. Ik vraag of het wellicht lukt om het op te schrijven? Dat wil hij wel proberen. Hij begint aarzelend, maar gaandeweg komen er steeds meer zinnen op papier. Hij schrijft: ‘Ik vind dat alle veranderingen te snel gaan.’ ‘Ik ben een beetje boos op je.’ ‘Je bent meer met je nieuwe vriendin bezig dan met ons.’ Vooral die laatste zin is heel belangrijk. Daar zit zijn diepste gevoel! Hij mist een beschikbare vader in zo’n turbulente periode.
Tijdens de volgende afspraak vertelt hij dat hij de briefjes met de zinnen aan zijn vader heeft laten zien en dat ze er uiteindelijk een goed gesprek over hebben gehad. Hij begrijpt nu veel beter de beweegredenen van zijn vader en voelt zich trots dat hij zo’n volwassen gesprek heeft gehad met zijn pa.
De maanden gaan voorbij en Rob blijft komen. De situatie went een beetje, maar er ontstaat een nieuw probleem. De weken bij zijn vader gaan redelijk goed; de weken bij zijn moeder daarentegen vindt hij verschrikkelijk. In zijn optiek zit ze hem te dicht op de huid, bemoeit ze zich met alles en spreekt ze kwaad over zijn vader. Ik nodig Robs moeder uit voor een tussengesprek.
Moeder vertelt uitgebreid over alle conflicten met haar ex-man. Het is duidelijk dat ze nog in het verwerkingsproces zit en boos is over wat er allemaal gebeurd is. Ze vindt het beslist niet leuk om te horen dat Rob het gezellig heeft bij vader en de nieuwe vriendin. Ook verwijt ze Rob dat hij heel vaak weg is naar vrienden.
Ik heb het vermoeden dat Rob het moeilijk vindt om met deze innerlijke boosheid van zijn moeder richting zijn vader om te gaan. Ik vraag moeder of ze het ziet zitten om via een opvoedopstelling eens te onderzoeken wat er op de diepere laag in haar gevoelsleven speelt. Dat wil ze wel.
Ze legt drie tegels neer die representeren hoe de relaties in hun gezin vorm krijgen. Het valt op dat ze haar eigen tegel precies tussen die van Rob en zijn vader in plaatst. Als ze er vanaf een afstandje naar kijkt, zegt ze: ‘O jee, zo blokkeer ik het zicht van Rob richting zijn vader.’ Ik vraag of dit klopt met hoe ze haar leven nu leeft. Ze beaamt dit; het liefst zou ze het contact met haar ex-man verbreken om zo verlost te zijn van alle ruzies en moeilijkheden. Ik leg uit dat ze geen partners meer zijn, maar dat ze wel altijd verbonden blijven als ouders. Als zij zo boos is op haar ex-man ontkent ze onbewust ook een deel van Rob. Immers, Rob is hun gezamenlijk kind en heeft zowel de genen van zijn moeder áls van zijn vader.
Deze opmerking komt binnen. Robs moeder begrijpt dat het zou helpen als ze haar ex-partner nog wel als vader van hun zoon kan respecteren. Dat is nu nog moeilijk, maar ze herinnert zich wel dat hij een heel fijne en warme vader was toen Rob klein was. Vanuit deze terugblik durft ze een eerste stapje te zetten en lukt het haar de tegels een beetje te verschuiven. Hierdoor krijgt Rob zijn vader weer in beeld en lijkt er opluchting en meer ruimte in de opstelling te komen.
Ik volg Rob nog een tijdje. Het contact met zijn moeder verloopt beter. Hij is blij dat ze zich niet meer zo negatief uit over zijn vader én dat hij gewoon kan vertellen over zijn week bij hem. Het lijkt erop dat iedereen langzamerhand de juiste plek én de daarbij behorende verantwoordelijkheid begint te vinden.
Geplaatst op 5 december 2016
Bekijk hier het complete blogoverzicht