‘…Ik herken uw lach en uw ogen. U kent mij vast niet meer. U was mijn juf in groep 5 en uiteindelijk ook in groep 6. Oh, wat waren we blij dat u meeging. U was mijn lievelingsjuf. Ik wil u bedanken voor de fijne tijd. U zag zoveel meer in mij dan ik had kunnen bedenken. En u heeft zoveel indruk op me gemaakt en me enorm geïnspireerd. Zoveel plezierige herinneringen. Bijvoorbeeld toen er een cameraploeg kwam om het Taakspel op te nemen. Wat waren we trots! En elke donderdag gingen we naar de schooltuin. En dan de gekke vrijdagmiddagen, toen we iets leuks mochten doen voor de klas. Ik neem het m’n hele leven mee. Hoe gaat het met u? Ik hoop dat het goed gaat. Nogmaals bedankt voor deze gift…’
Een berichtje, in Messenger. Wat een cadeautje! Natuurlijk kende ik haar nog: een lief, verlegen meisje, slim en verstandig. Twintig jaar geleden zat ze bij mij in de klas. Hoe vaker ik het berichtje las, hoe meer herinneringen boven kwamen. Herinneringen aan een vervlogen tijd, waarin ik werkte op mijn eerste school, midden in een achterstandswijk in Rotterdam-Zuid.
Een paar dagen lang mijmerde ik wat af. De Taakspel-film, dat ze dat nog wist! We waren pilotschool voor The Good Behaviour Game, overgewaaid vanuit Amerika naar Nederland. De film voor de eerste cursus over het Taakspel werd in mijn klas opgenomen. En spannend dat dat was! Toevallig had een vriend onlangs de film, die op een oude videoband stond, voor mij op een dvd gezet. Met een grote mok thee dook ik op de bank, om de film nog eens te bekijken. Daar zag ik ze weer, al die trotse koppies van mijn leerlingen van twintig jaar geleden. Wat heerlijk om ze weer terug te zien. Zoveel herinneringen: de ‘gekke’ vrijdagmiddagen met de Taakspel-beloning, de schooltuin op donderdag. Elke week gingen we op pad, met de bus. Heen met onze kaplaarzen aan, terug op onze sokken, want de bus moest wel schoon blijven. Dat hield de buschauffeur altijd nauwlettend in de gaten.
Ik schreef haar een berichtje terug. Dat ik haar zeker nog kende. Dat ik zo blij was met haar ontroerende berichtje, een cadeautje! Dat het goed met me ging. En dat ik dankbaar was dat ik iets heb kunnen betekenen in haar leven. Als ze het leuk vond, kon ze misschien mijn blog [https://www.uitgeverijpica.nl/blogs/354-huisbezoek] lezen, want ik had namelijk al eens iets over die tijd geschreven.
Ze had het gelezen, berichtte ze me later. Door mijn verhaal had ze kennis genomen van de andere kant van die periode. Ze had nooit gezien dat er zoveel problemen waren op haar school in die tijd, want ze waardeerde alles zo erg en ze had het zo fijn gehad! Ze wist ook zeker dat haar vriendjes en vriendinnetjes uit die tijd dat gevoel ook hadden. ‘Mag ik over je berichtje bloggen?’ vroeg ik haar. Dat vond ze prima. Ze keek er al naar uit, schreef ze. En, oh ja, ze wilde me nog iets vertellen. Ze werkt nu voor een groot internationaal bedrijf en ze reist regelmatig naar Amerika. Ze had daar onlangs een verrassingsconcert van U2 gezien, gekregen van de bestuursvoorzitter, die heel goed voor zijn werknemers zorgt. Ze wist nog dat ik fan was. En wat waren ze goed!
Een berichtje, in Messenger. Een inspirerend berichtje van een mooie, jonge vrouw. Twintig jaar geleden was ze mijn leerling. Ze genoot, was blij en voelde zich veilig en gezien in mijn klas, op haar school. Nu, twintig jaar later, inspireert ze mij op haar beurt. Ze wilde me vertellen dat ik iets voor haar betekend heb in haar leven, op haar reis van een school in een achterstandswijk naar een succesvolle wereldburger. Haar berichtje gaat over liefde en kansen, gezien worden en je gezien voelen. Pedagogische tact.
Onlangs was ik bij een masterclass van Kees van Overveld, bij de lancering van zijn nieuwe boek SEL, over sociaal-emotioneel leren. ‘Be the change that you want to see in the world’, betoogde Kees. En hij nam ons mee op reis naar Teaching the whole child. Dat wil zeggen dat er naast aandacht voor de cognitieve ontwikkeling van kinderen evenzo veel aandacht moet zijn voor de mentale gezondheid en de sociaal-emotionele ontwikkeling van kinderen. ‘Geef kinderen taal om te vertellen wat ze voelen. Leer ze emotiewoorden.’ Enthousiast twitterde ik deze uitspraak van Kees.
En ondertussen dwaalden mijn gedachten even af, naar dat ene berichtje in Messenger. En ik dacht: dit is hoe onderwijs moet zijn. Als je het hele kind ziet, kun je pas echt iets betekenen. Ik was er twintig jaar geleden eigenlijk al mee begonnen. Ik ben fan van SEL, én van U2!
Geplaatst 27 januari 2017