‘Juf, waar bent u het meest bang voor en waar wordt u heel blij van?’ Ze kijkt me onderzoekend aan. Vijf jaar is ze. Dromerige bruine ogen, haar lange, donkere haren in twee staarten langs haar hoofd. Een mooie Turkse voornaam. Vanmorgen huilde ze nog toen ze met haar mama de klas binnenkwam en mij zag staan. Ze had gewoon veel liever haar eigen juf. Logisch ook. Rustig wacht ze tot ik antwoord geef. Ik ben verrast door haar vraag. Zo mooi en zo puur.
Zomaar een meisje. Ergens op een school in Rotterdam. Op Zuid, zoals we dat hier noemen. De school ligt in een kansarm gebied, ingebed tussen de dure koophuizen van de Kop van Zuid en het nieuw te verrijzen Feyenoord City. Op Zuid gebeurt ‘het’, maar nog lang niet overal. Er is veel armoede en werkloosheid. In het Nationaal Programma Rotterdam Zuid werken verschillende partners samen aan een gezonde toekomst voor Rotterdam-Zuid. De schouders eronder.
Sinds de start van het schooljaar werk ik als intern begeleider op de school van het meisje. Ze stelt wel vaker filosofische vragen, vertelde haar leerkracht me. Tussen de andere kleuters zit ze keurig rechtop in de kring, haar handen op haar knieën. Ze luistert aandachtig naar de juf, die bezig is met een woordenschatles van LOGO 3000. Nieuwe woorden leren is belangrijk, net als goed leren lezen en rekenen. We besteden veel aandacht aan de basisvakken en we werken met het EDI-model. Daarnaast besteden we aandacht aan goed gedrag, sociale vaardigheden en een veilig schoolklimaat. Er wordt veel gedaan aan sport, dans, muziek en techniek. Alles om de kansen voor deze leerlingen te vergroten. Het team is jong en ambitieus. Ouderbetrokkenheid vinden we belangrijk: ouders kunnen terecht in de ouderkamer en krijgen daar ook taalles. Elke werkdag ga ik met plezier naar deze school. Fijn om weer terug te zijn op Zuid, waar ik 24 jaar geleden begonnen ben. Ik schreef al eens over die tijd.
Goed onderwijs voor kansarme leerlingen is zo belangrijk. Ze verdienen de beste leraren. Maar juist leraren zijn schaars in Rotterdam, er zijn veel vacatures. Het is moeilijk om op Zuid de formatie rond te krijgen. In deze tijd van een banenoverschot kiezen leraren liever voor de randgemeenten of nemen ontslag zodra ze een baan dichter bij huis hebben gevonden. De ‘zwaardere’ scholen blijven met onvervulde vacatures zitten. Als je de lijsten met vacatures van de grote schoolbesturen in Rotterdam ziet, schrik je je rot. En we zijn niet de enigen. In andere grote steden met veel binnenstadsscholen, zoals Amsterdam of Den Haag, zie je dezelfde problemen. De voorspelling is dat het lerarentekort nog zal toenemen, ook landelijk gezien. Voorlopig zal dit probleem dus nog blijven bestaan.
‘Juf, waar bent u het meest bang voor en waar wordt u heel blij van?’ Ze kijkt me onderzoekend aan. Rustig wacht ze tot ik antwoord geef. Ik ben verrast door haar vraag. Zo mooi en zo puur. Ik vertel haar dat ik eigenlijk niet zo snel bang ben, omdat ik altijd kijk naar hoe iets wel lukt of hoe ik iets wel durf. En dat ik heel blij word van een dag juf zijn in haar kleuterklas als haar eigen juf ziek is. Ze knikt rustig, een glimlach op haar gezicht. Vertederd kijk ik haar na als ze weghuppelt, terug naar haar werkje.
Mijn werkdag is voorbij. Met de tram ga ik terug naar Noord, over de Erasmusbrug. Aan de linkerkant ligt een cruiseschip langs de kade. Ik zie de lichtjes van Rotterdam en alle hoge torens, overal waar ik maar kijk. In de metro moet ik staan, het is druk. Mijn andere dag begint. Mijn zorgintensieve gezin wacht op mij. Daar is mijn zoon. Hij kan niet meer naar school, hij heeft zijn eigen weg. Wat heb ik veel geleerd van hem. Door hem weet ik dat er altijd een oplossing is, hoe erg of uitzichtloos iets ook lijkt. Er is altijd een weg. Mijn dochter staat in de keuken. Ze is ook net thuis gekomen uit school. Ze is vast begonnen met koken, de schat. ’s Avonds gaan mijn gedachten nog even terug naar het vijfjarige meisje. Ik realiseer me dat ik haar ook een ander antwoord had kunnen geven. Ik ben het meest bang voor dat het niet goed komt met het lerarentekort. En ik word er heel blij van dat ik er vertrouwen in heb dat het ooit wel goed komt. Omdat er altijd een weg is. Dat heb ik geleerd van mijn gezin. Maak van een mug een vlinder.
Geplaatst op 19 november 2018
Bekijk hier het complete blogoverzicht