Er is al zoveel geschreven, getweet en gesproken over het Coronavirus dat ik twijfel of een blog over dit thema nog meerwaarde heeft. Maar ja, het leven wordt op dit moment nu eenmaal volledig bepaald door het virus dat om zich heen grijpt en de daarmee gepaard gaande maatregelen van sociale isolatie. Ik waag me er daarom toch aan, al is het alleen maar om het onderwijs een hart onder de riem te steken.
Deze periode heeft een grote impact, ook op mijn dagelijks leven als zzp’er. Van het ene op het andere moment is mijn werk stil komen te liggen. Scholen hebben nu even andere dingen aan hun hoofd dan Positive Behavior Support, professionele cultuur, intervisie en dergelijke. Daar heb ik alle begrip voor. Al sta ik wat meer aan de ‘zijlijn’, via diverse kanalen krijg ik mee hoe heftig het is voor alle schoolteams in ons land. Hoe hard zij werken om het thuisonderwijs voor al hun leerlingen zo snel en zo goed mogelijk vorm te geven en ook de opvang van de leerlingen van ouders met vitale beroepen te realiseren. Ik raak dagelijks ontroerd door berichten op de sociale media, bijvoorbeeld van een directeur die binnen een dag internet via KPN regelde voor gezinnen die dat niet hadden, zodat ook de kinderen uit die gezinnen digitaal thuisonderwijs kunnen krijgen.
Een directeur regelde binnen een dag internet voor gezinnen die dat niet hadden.
Kansengelijkheid creëren is nu extra lastig! Want hoe gaan alle ouders ervoor zorgen dat hun kinderen vijf dagen per week het schoolwerk kunnen doen en de dag goed doorkomen? Tot 28 april – of misschien nog wel langer – is de dagelijkse realiteit dat zij, naast alles wat zij zelf te doen hebben en aan hun hoofd hebben, ook nog thuisonderwijs begeleiden. Scholen proberen ouders zoveel mogelijk handvatten te bieden, zoals handige dagschema’s en voorbeelden van leuke tussendoortjes, om het thuis zo goed mogelijk te laten draaien. Filmpjes, muziek- en gymlessen; van alles wordt er aangeboden. School is veel meer dan leren rekenen, lezen en spellen, het is een plek voor sociale contacten, persoonlijke aandacht, een plek waar de dagelijkse structuur en de relatie met je juf of meester je houvast en veiligheid kunnen bieden.
Vooral voor kinderen uit kwetsbare gezinnen is contact met school onmisbaar.
Vooral voor kinderen uit kwetsbare gezinnen is contact met school onmisbaar. En ook hierin zie je geweldige dingen gebeuren. Een leerkracht die langs al haar leerlingen fietst om ze even persoonlijk door het raam te kunnen spreken en een zelfgemaakte verrassing te geven. Een school die alle leerlingen een kaartje via de post stuurt. En duizenden leraren die dagelijks een digitaal spreekuur houden, persoonlijk feedback geven op werk, bellen, appen of via Meets, Teams of een ander systeem persoonlijk contact organiseren. Wat een positiviteit, daadkracht, creativiteit en bevlogenheid laat het onderwijsveld zien om zoveel te doen als binnen hun mogelijkheden ligt. Het is ongelooflijk wat er in korte tijd bedacht en gerealiseerd is.
Ik hoop dat alle mensen die op dit moment in het onderwijs werken ook de tijd nemen om zo nu en dan te genieten van alles wat zij in korte tijd bereikt hebben, van de kleine en grote successen die er iedere dag zijn. Wees trots op wat je doet, op je collega’s, de leerlingen en de ouders. En laat je niet gek maken. Genoeg is soms ook gewoon genoeg! De einddoelen van dit schooljaar halen en veel nieuwe dingen leren is volgens mij nu niet het doel. Het is al mooi meegenomen als de leerlingen een beetje onderhouden wat ze al geleerd hebben. Volgens mij is het belangrijkste doel op dit moment: het onzichtbare lijntje in stand houden tussen jou en je leerlingen. Dat betekent: goed voor jezelf zorgen, zodat jij blijft ‘staan’. Houd vol!
Geplaatst 8 april 2020
Monique Baard publiceerde een aantal boeken bij Uitgeverij Pica, waaronder:
