Overal.
Corona is overal.
Wie zijn ogen sluit en de handen op de oren doet, ontkomt er zelfs niet aan.
Zelfs in mijn hoofd klinken cijfers van besmetting.
Beangstigende grafieken, ze dansen voor mijn ogen.
En steeds die stemmen van Mark en Hugo. Diederik en Ernst. Maurice. Ab … Lange Frans …
De gebarentolk zwaait haastig met haar armen. Stilletjes schreeuwt ze mee.
De hele wereld, mondiaal.
Tot waar je kijken en horen kunt.
Mondkapje wel?
Mondkapje niet?
En als je kwetsbaar bent, is het er nog zo oneindig veel meer.
Zo’n harde realiteit.
Wat een frustratie bij iedereen.
Mijn zoon van vier zegt steeds ‘corona kgiesus’.
Ik lach.
En ik huil een beetje.
Maar als de ouders op maandagmorgen vertrokken zijn.
Als de looprichtingen volgens protocol gevolgd zijn.
De handen ontsmet.
En de leerkracht vangt de les aan …
Dan is daar dat heerlijke moment.
Even is de focus niet corona.
Maar is het net als vroeger, zoals bij Theo Thijssen, Annie M.G. Schmidt, meester Hoekstra:
We gaan leren, spelen, samenwerken.
O ja, ook dan is het er ook.
Maar niet zo schreeuwerig.
De basisschool is veilig.
Want daar is het even niet.
En juf is erbij. Hoe fijn is dat!
Het is een vreemde gewaarwording om enerzijds als directeur de protocollen, de heersende voorschriften en de richtlijnen uit te zetten, te wegen, te handhaven en eindeloos te communiceren.
Het nieuws te moeten volgen, want morgen kan alles weer anders – lees erger – zijn.
En anderzijds de schooldeur ‘s morgens dicht te doen en, weliswaar met collegiale voorzichtigheid, gewoon weer school te zijn.
School zoals ik die het liefst zie: een oase van rust en veiligheid in een wereld die schreeuwt, polariseert en verschillen uitvergroot.
School: een kinddomein waar spel, fantasie en nieuwsgierigheid de boventoon voeren.
School: een plek waar dat nog kan.
Een plek waar dat nog mag.
De plek waar dit zo moet.
Het is een moeilijke tijd. En dat blijft nog wel even zo.
Maar wat ben ik blij dat ik in het basisonderwijs mag werken.
Aan iedereen in ons mooie vak: Sterkte! We weten waar we voor op aarde zijn!
Gepubliceerd op 27 oktober 2020
Verschenen bij Uitgeverij Pica:
In dit blog geef ik drie redenen om vooral wél het basisonderwijs in te gaan. Berichten over het lerarentekort, al dan niet genoeg geld voor salarissen en de hoge werkdruk in het basisonderwijs dreigen de prachtige kanten van ons vak onder te sneeuwen. Dit blog is voor wie wel eens droomt van een overstap. Omdat kinderen je boeien, omdat ontwikkeling je energie geeft of omdat je misschien naar een nieuwe betekenis in je werk zoekt.
Je bent goudzoeker
Wie voor de klas staat, oefent een ambacht uit. Een echt vak. Uitleggen van sommen en begrippen, vertellen van verhalen; het is een kunst op zich. Je rekenblokjes liggen klaar om de uitleg van de vorige dag concreet te maken. Voor de kinderen die wat meer oefening nodig hebben, liggen de bladen klaar, ze kunnen verder. Aan je instructietafel geef je een extra impuls aan leerlingen die dat nodig hebben. De kunst van een goede uitleg geeft al voldoening op zich. Maar let op de ogen van kinderen als ze het begrijpen! Die aha-erlebnis, voor het eerst beschreven door Karl Bühler (1879-1963) is telkens weer een gouden momentje. Je voelt je ’s avonds als een goudzoeker die zijn opbrengst na een dag van geduldig zoeken en zeven bekijkt. Je bent echt verrijkt.
Dynamiek en teamwork
Een dag met je groep betekent een dag communiceren. De hele dag is er interactie. Daar moet je tegen kunnen. Daar moet je zelfs van houden. Vanaf het moment dat de kinderen binnenkomen (‘Welkom!’) tot het moment dat ze je klas weer verlaten (‘Tot morgen, mees’ of ‘Doeg, juf’). Je schakelt van groepsniveau naar individueel niveau. Zo’n dag is niet te voorspellen. Kinderen interacteren met elkaar en met jou. Als leerkracht heb je invloed op die interactie en telkens speel je in op de situatie die zich voordoet. De dynamiek van een dag kost energie en geeft energie. Bij je beroep hoort spontaniteit. Iedere dag leer je wat bij en je wordt voortdurend uitgedaagd. Hoe reageer je op een spannende situatie? Wanneer en hoe lang laat je kinderen zelf oefenen in het omgaan met elkaar? Wanneer grijp je in? En hoe dan? Iedere dag brengt zijn eigen kansen met zich mee. En als je het even niet meer ziet? Dan staat er een team met ervaren collega’s om je heen, die graag met je meedenken. Je deelt immers het mooie vak met hen. En ze helpen je graag. Dynamiek en teamwork dus.
Twintig tot vijftig jaar?
Het kan zomaar: dat je op het leven van kinderen zo’n grote impact hebt, dat ze je de komende decennia blijven herinneren. Dat ze terugdenken aan je warmte, je lach, het vertrouwen dat je uitstraalde. Een gouden moment; jouw ontdekking en erkenning van hun talent. Het werken met kinderen is zo betekenisvol. Denk zelf maar eens terug aan je schooltijd. Aan die juf of meester, die ene misschien, die het verschil voor je maakte. Ze hebben je gevormd. Het waren vakmensen, boordevol liefde voor uitleg en talenten en dagelijks op zoek naar fijne momenten in de groep. Maar misschien was wel het belangrijkst, dat het een professional was die werkelijk iets gaf voor jouw ontwikkeling.
Dit kun jij ook zijn.
Denk er nog maar eens over na. Voel in je hart: zit die liefde daar? Bel een school. Ga in gesprek. En laat je inspireren. We hebben je heel hard nodig.