Op de vraag wat ik voor werk doe, antwoord ik doorgaans keurig dat ik onderwijsassistent ben. Dat staat op mijn arbeidsovereenkomst en op het diploma dat ik haalde om dit vak goed uit te kunnen oefenen.
Toch zou ik liever zeggen dat ik regelaar ben. Want dat is wat ik doe: ik regel. Dat doe ik al mijn hele werkende leven. Voordat ik het onderwijs inging, heb ik twintig jaar als schadebehandelaar in de verzekeringswereld gewerkt.
Ik regelde toen claims; inbraken, aanrijdingen, waterschade en wat al niet meer. Ik regelde de repatriëring van gestrande reizigers, vervangende woonruimte na brand of simpelweg een andere auto na een aanrijding. Ik probeerde zo goed mogelijk te organiseren wat mijn klant nodig had. En ik had te maken met allerlei soorten klanten. De één sprak nauwelijks Nederlands, de ander dacht me met wetsartikelen om de oren te moeten slaan. Ik sprak mensen in nood en ik sprak brutale fraudeurs.
En wat me nu – na mijn omscholing en met wat werkervaring in de tas – vooral opvalt, zijn niet de verschillen, maar de overeenkomsten tussen beide vakken. Hoewel de verzekeringen en het onderwijs twee compleet verschillende werelden lijken, zijn ze dat niet.
En wat me nu – na mijn omscholing en met wat werkervaring in de tas – vooral opvalt, zijn niet de verschillen, maar de overeenkomsten tussen beide vakken.
Ik regel nu ook: extra uitdaging, ondersteuning, kopietjes en wat al niet meer. Ik regel de repatriëring van verloren vertrouwen, vervanging van beschadigde spullen of simpelweg een puntenslijper na een puntbreuk. Ik probeer zo goed mogelijk te organiseren wat mijn collega’s of leerlingen nodig hebben. En ik heb te maken met allerlei soorten ‘klanten’. De één spreekt nauwelijks Nederlands, de ander heeft altijd een weerwoord. Ik spreek kinderen in nood en ik spreek brutale leugenaars.
Het mooiste aan het verzekeringsvak vond ik dat ik met mensen te maken had. Mensen voor wie ik iets kon betekenen. Echte mensen voor wie het even tegenzat. Drie keer raden wat ik het mooiste aan het onderwijs vind.
Kinderen zijn ook echte mensen. Toegegeven, ze zijn kleiner, spelen wat meer, hebben wat minder levenservaring en missen nog wat kennis, maar ze zijn stuk voor stuk grote mensen in wording.
En deze echte mensen hebben – net als de klanten in mijn verzekeringscarrière – behoefte aan heldere communicatie.
Het maakt niet uit welk van beide beroepen ik uitoefen, het is zaak de boodschap zo te brengen dat deze door de toehoorder(s) begrepen wordt.
Die verzekeringsklant had ik vaak snel genoeg door, mijn toon en woordkeus stemde ik op hem of haar af. Nu heb ik meer verschillende klanten heb ik iedereen te bedienen op de voor hem of haar meest effectieve manier. Hoe formuleer ik mijn instructie zo, dat iedereen vooruit komt? En in beide situaties bedien ik de ander naar het beste van mijn kunnen, al mag ik nu wél zeggen dat ‘me’ geen bezittelijk voornaamwoord is.
Ik kan wel zeggen dat ik in elke les die ik geef, profiteer van mijn eerder opgedane kennis en ervaring in de verzekeringswereld.
Ik kan wel zeggen dat ik in elke les die ik geef, profiteer van mijn eerder opgedane kennis en ervaring in de verzekeringswereld. Van mijn telefoontrainingen tot mijn bijscholing zakelijk e-mailen; ik heb enorm goed leren communiceren. Ik heb me toen nooit gerealiseerd hoe onmisbaar die skills zouden zijn in het onderwijs.
Ik heb er dan ook geen spijt van dat ik niet eerder de keuze voor het onderwijs heb gemaakt. Zonder mijn eerste carrière had ik deze nooit aangekund.
Door: Gytha Funke-de Haan
Gepubliceerd op 27 oktober 2021
