Op grond van mijn ervaringen als leraar, onderwijspsycholoog, wetenschapper en als vader en grootvader heb ik een aantal opvattingen over het leren van mensen ontwikkeld, die ik graag wil delen.
Ik besef dat mensen, vanaf het moment dat zij geboren worden, de wereld om zich heen actief verwerken en patronen en betekenissen in hun ervaringen gaan ontdekken. Zo leren zij de taal van hun cultuur en de juiste sociale regels en rollen. Zij leren lopen, rennen en meedraaien in complexe systemen van interactie en in spelletjes met familie en vrienden. Zij leren creatief te zijn, nieuwe dingen te maken en nieuwe wegen uit te puzzelen voor het oplossen van problemen. Kortom, mensen zijn van nature geschikt om te leren.
Ik besef dat ouders, familieleden, vrienden en leraren een rol spelen bij dit leren, maar veel ervan is onafhankelijk van anderen en regelt zichzelf. Veel gebeurt vanzelf en vindt plaats door te observeren en door vallen en opstaan.
Ik besef dat er ondanks deze, bij iedereen aanwezige drive om te leren, een aanzienlijke onderlinge variatie bestaat in wat en hoe een individu leert. Een deel van deze diversiteit kan toegeschreven worden aan variaties in biologische structuren en functies, een ander deel aan variaties in culturele ervaringen en factoren als oorlogstrauma’s, conflicten, natuurrampen, tekort aan voedingstoffen, misbruik en slechte leefomstandigheden.
Ik besef echter ook dat een groot deel van de onderlinge diversiteit verklaard kan worden door het feit dat mensen uniek zijn in hun individuele leerstijl, motivatie, interesses en ervaringen.
Ik besef dat alle kinderen recht hebben op kwaliteitsonderwijs dat past bij hun behoeften.
Ik stel dat, afgezien van deze diversiteit, alle mensen kunnen leren en dat ook doen en in staat zijn steeds meer te leren en zich geestelijk te verrijken door onderwijs.
Ik stel dat het de taak van de school is om deze natuurlijke geneigdheid om te leren te versterken. Dit betekent dat leraren moeten respecteren dat kinderen zelf actief bijdragen aan het opdoen van kennis en min of meer in staat zijn hun eigen leerproces te sturen.
Ik stel dat leraren bij het lesgeven het kind centraal moeten stellen en moeten uitgaan van het kind als geheel, waarbij wordt ingezien dat het ontwikkelen van creativiteit en het bereiken van bepaalde sociaal-emotionele doelen net zo belangrijk zijn als het behalen van cognitieve doeleinden.
En ten slotte stel ik dat leraren het erkennen en respecteren van de verschillen tussen mensen als een van hun eerste verantwoordelijkheden moeten beschouwen met als doel de kwaliteit van leven voor alle leerlingen te verbeteren.
David Mitchell
Pegasus, Nieuw-Zeeland
Overgenomen uit: Wat écht werkt
