Willemijn Sas is al zo’n 23 jaar leraar en heeft ruime ervaring in het regulier onderwijs en het speciaal onderwijs, in allerlei verschillende functies. In haar eerste blog voor Pica vertelt ze waarom zij er nu toch weer voor kiest om zich geheel op het leraarschap te richten.
Ik werkte in de klas en ook buiten de klas. Ik was intern begeleider, een tijd ambulant trajectbegeleider en vanuit mijn eigen onderneming gaf ik les aan en werkte met (toekomstige) leraren. Ik schrijf. Ik spreek. Maar ik was en bén vooral leraar. Precies daarom ben ik sinds dit schooljaar weer vier dagen per week leraar van groep 7 op een school onder de rook van mijn prachtige stad ’s-Hertogenbosch.
Als leraar maak je verschil. Dat is wat ik zo mooi vind aan ons vak. Als leraar is het mijn opdracht om mijn leerlingen goed te leren rekenen, lezen, schrijven en moet ik ervoor zorgen dat zij voldoende kennis van de wereld om zich heen hebben om die een beetje te snappen, te waarderen en zich ertoe te verhouden. Ik sta voor steengoed, doordacht, rijk en warm onderwijs vanuit daadwerkelijk hoge verwachtingen en vertrouwen. We moeten onze leerlingen zoveel mogelijk meegeven om zich staande te houden in deze enorm complexe maatschappij. Het vak van leraar is prachtig. En dat vak zit vol met mooie, goede verhalen die het verdienen om verteld te worden. Dus dat doe ik.
Back on track
Terwijl ik mijn groep Over vroeger en nu van Agave Kruijssen, Martine Letterie en Janny van der Molen voorlees, een verhaal over Julius Civilis, gluur ik over het randje van mijn boek. Het is bijna herfstvakantie, hoewel de temperatuur buiten doet vermoeden dat we al veel verder in het schooljaar zijn. Wij, mijn groep 7 en ik, zijn negen weken met elkaar onderweg in een nieuw schooljaar.
Negen weken ben ik weer (bijna) fulltime groepsleerkracht, na heel wat jaren parttime voor de klas. En met regelmaat is me de afgelopen periode gevraagd of ik het werk vanuit mijn onderneming niet mis. Of ik het werken met en lesgeven aan toekomstige leraren niet mis. Of ik de flexibiliteit niet mis.
Negen weken werken in mijn eigen, vaste werkplaats: het Klaslokaal.
Daar waar ik met mijn klas bouwde aan een groep, aan een team waarin je mag leren. Waar je op je bek mag gaan en weer opstaat. Waar ik mijn klassenmanagement strak neerzette en soms bijstelde. Ik leerde er mijn leerlingen over het pleistoceen en vertelde hun verhalen over Trijntje. Het was dat klaslokaal waar ik nu al de mooiste gesprekken met hen voerde over ‘eerlijk zijn’ en waar ik de eerste ruzies uitpraatte. Ik liet hen kennismaken met het machtige Romeinse Legioen en ik luisterde stilletjes, op een afstandje, naar de gesprekken die zich daarna ontvouwden.
Waar kinderen die het wilden opgeven bij een ingewikkelde som, juist doorgingen en meer konden dan ze zelf dachten. Waar ik mijn leerlingen sommeerde netjes te werken in hun schriften en ik me soms een kreng voelde als het opnieuw moest. Vanuit dat lokaal nam ik hen mee op strooptocht met Daantje en zijn vader, en ik genoot van hun rode wangen van betrokkenheid.
Daar in dat klaslokaal werd ik, veel meer dan eens, geraakt door de prachtige ontwikkeling van de leerlingen in mijn groep.
Of ik mijn werk buiten de klas mis? Ben je gek. Nóg niet in ieder geval. Ik ben terug. Back on track. Meer dan ooit voel ik hoe fantastisch het vak en hoe mooi het ontwikkelen van je vakmanschap is. Als leraar maak je verschil. Als leraar doe je ertoe. En meer dan ooit ben ik bereid dat te delen met anderen. Want dat is harder nodig dan ooit.
Door: Willemijn Sas
Gepubliceerd op 18 november 2024