Ik ben op Facebook lid van verschillende onderwijsgroepen. Groepen waar leerkrachten hun zegje doen, maar ook groepen die vooral op ouders gericht zijn. Die laatste groepen volg ik om meerdere redenen.
Ten eerste ben ik geïnteresseerd in wat ouders beweegt, waar ze tegenaan lopen en wat onze rol daarin is. Ze zetten me soms op een spoor waar ik eerder nog niet gelopen had.
Ten tweede omdat ik denk dat ik vanuit mijn lange ervaring en kennis kan bijdragen. Wellicht heb ik antwoorden op hun vragen. Het is leuk en dankbaar werk om mensen te helpen.
Zo volg ik ook enkele pagina’s over kinderen ‘met wie iets is’ waar ouders hun vragen kwijt kunnen. Ik weet daar intussen ook best wat van.
Maar ondertussen vind ik er ook wat van.
Ik zal ter illustratie enkele citaten delen die ik in dergelijke groepen tegenkwam:
– ‘Daar gaat iets goed fout door onbegrip en te weinig kennis.’ (Conclusie getrokken naar aanleiding van een gebeurtenis met een juf. De schrijver kent de juf niet. De schrijver kent maar een enkele situatie.)
– ‘Ik ben eigenlijk zo klaar met school.’
– ‘Vreselijk inderdaad, breek me de bek niet open!
Kotsmisselijk ben ik ondertussen van alle betweters!
Daarom zijn de meesten ook gaan lesgeven, zo van: ik zal jou eens even een lesje leren!’ (Bij ‘De meesten zijn daarom gaan lesgeven’ denk ik dan: Hoeveel? Is dit met cijfers aan te tonen? Met hoeveel leerkrachten heeft deze reageerder gesproken alvorens tot deze conclusie te komen?)
– ‘Klinkt als een voorlopend kind waarbij de juffrouw vindt dat ze “een leuke groep” heeft zonder hem.’ (Een aanname naar aanleiding van een enkele casus.)
– ‘Scholen spelen altijd een tactisch spel.’
– ‘Scholen willen hun ego te redden.’
Een buitenstaander die dit allemaal leest moet ondertussen denken dat scholen poelen van verderf zijn waar we vooral bezig zijn kinderen te treiteren, ons ego op te houden en we niet geïnteresseerd zijn in de problemen van kinderen en hun ouders. Dat wij ouders vooral lastig vinden en zo ver mogelijk buiten de deur houden. En dat we vooral bezig zijn met tactische spelletjes om dit te bewerkstelligen. Want alleen ons ego telt. Roeping en passie zijn slechts holle vaten.
Ik ga maar eens een lans breken voor het onderwijs:
Er wordt soms in algemene termen door ouders over ‘het onderwijs’ of ‘de scholen’ gesproken als er met hun kind(eren) iets niet goed is gegaan. Geen enkele leerkracht deugt dan. Helaas blijven dit soort termen hangen. Een rotervaring is vreselijk. Een rotervaring moet niet en mag niet. Maar het is een rotervaring met een leerkracht, met een directie, met enkele mensen. Om daar conclusies voor het gehele onderwijs aan te verbinden is onredelijk generaliserend en onterecht.
Als er over ‘scholen’ wordt gesproken, is dat om een andere reden ook ergerlijk. Een school is voor mij een gebouw. Daar werken mensen. En mensen doen mensenwerk.
Deze mensen zijn dag in dag uit bezig om, ondanks alle druk van de moderne maatschappij, het beste te doen voor alle (!) kinderen. Dat gaat soms met vallen en opstaan.
Ik neem als voorbeeld hoogbegaafden. Hoogbegaafden ‘bestonden’ nog niet in de tijd dat ik en veel collega’s met mij, op de opleiding zaten. Men dacht dat deze kinderen gewoon erg slim waren en dat zij er vanzelf wel kwamen. We hoefden er niet zoveel mee te doen – dachten wij. Het vraagt van ons een verandering van jewelste om daar op een andere manier mee om te gaan. En dat veranderen willen we best.
Let wel: dit kun je ook zeggen over ADHD’ers, ADD’ers, kinderen met TOS, kinderen met autisme, dyscalculie, enzovoort … Ze ‘bestonden’ niet. Zelfs over kinderen met dyslexie hoorden we niets. Ik moet er niet aan denken dat ik met de geringe kennis van toen nu voor de groep zou staan.
Al deze kennis hebben we in de loop der jaren moeten vergaren aan de hand van nascholingen – die helaas vaak niet goed van kwaliteit waren. We leerden er echt niet met kinderen met bovengenoemde problemen omgaan. Maar we hebben ons beste beentje voor gezet. We willen namelijk zo graag.
De ramp die Passend Onderwijs heet heeft het allemaal nog eens verergerd. We moeten intussen specialist zijn op velerlei gebieden. Maar de faciliteiten en mogelijkheden ontbreken. We moeten roeien met theelepels.
Tegen de klagende ouders op die internetfora zou ik willen zeggen:
Wij zijn mensen (!) die het beste voor alle kinderen willen.
We hebben geen enkele reden om ‘ons ego te redden’.
We hebben geen enkele reden om kinderen te dwarsbomen. Waarom zouden we? We handelen omdat we soms (nog) niet beter weten en kunnen. We willen best wel. En als we als mensen elkaar te woord staan en elkaar serieus nemen, kunnen we samen veel.
Ik doe daarmee nogmaals niets af aan de frustraties waar ouders tegenaan lopen. Die zijn soms groot. De ervaringen zijn soms schrijnend. Dat lees ik heus wel. Maar er is een keerzijde.
Laten we boven alles proberen samen te werken en met elkaar het beste voor de kinderen te bewerkstelligen. Ga in gesprek, keer op keer. Probeer als leraar ouders te begrijpen, maar probeer als ouder ook leraren te begrijpen. We kunnen namelijk niet zonder elkaar. We hebben elkaar nodig. De kinderen hebben ons nodig. En dat laatste is het belangrijkste.
Door: Bertus Meijer
Gepubliceerd op 21-12-2023