Natasja Hoogerheide is intern begeleider op een basisschool in Rotterdam, Lansbreker, moeder van een dochter en een zoon met autisme, blogger bij Uitgeverij Pica en bekend van de hulpwaaiers Autisme in de klas en 1001 Verborgen Regels, die onder haar redactie zijn gemaakt. Zowel thuis als tijdens haar werk komt ze in aanraking met bijzondere kinderen, kinderen met een verhaal. Verhalen die het waard zijn om te worden opgeschreven. Neem ook een kijkje op: https://vlindernatasja.com/
Hieronder vind je de blogs van Natasja.
‘Ma, waar ben je nu?’ Een appje van mijn achttienjarige zoon. Het is 17.20 uur en ik zit met mijn mondkapje op in de eigenlijk net iets te warme en volle metro na een lange werkdag op school. Ik ben moe en ik heb trek, mijn volle tas op schoot voelt zwaar. ‘In de metro,’ app ik terug. Lees verder >>
Daar sta je, in je witte jiujitsupak. Het is 8 juli 2020. Je ziet er stoer uit. Groot. Breedgeschouderd. Zelfverzekerd. Vandaag is de grote dag, je gaat examen doen voor de zwarte band budo, samen met vier andere jongvolwassenen met autisme. Een historische dag voor sportvereniging Unity99; nooit eerder hebben budoka’s examen gedaan voor de zwarte band. De concentratie is van je gezicht af te lezen. Er is geen twijfel. Geen angst. Je gaat dit doel halen, dat is aan alles te zien. En je flikt het. Vijf mooie jonge mensen staan na afloop te stralen op de foto. Lees verder >>
‘Corona. Nog niet zo lang geleden hadden we er nog nooit van gehoord. Nu kunnen we er niet meer omheen. Ineens verloopt 2020 heel anders dan we allemaal dachten dat het zou gaan.’ Lees verder >>
Thom
De deur van mijn IB-kamer zwaait open.
‘Thom is weggelopen en Piet is al achter hem aan.’
Snel bel ik de moeder van Thom. Lees verder >>
Pareltjes
‘Juf…’ fluistert ze zacht. Ik hoor het maar net. Als ik me omdraai staat ze daar. Heel even. En weg is ze weer. Klein, blond en verlegen is ze. Stil. Praten doet ze nauwelijks. Ik had haar al gezien. In de aula, waar ze zat te werken aan de computer. Als ik mijn deur uit loop, zie ik haar nog net lopen. Naar de trap. ‘Wat leuk dat je even gedag kwam zeggen,’ lach ik haar toe. Ze blijft staan.
Lees verder >>
Gelukkig op school
Geconcentreerd prikt het jongetje zijn potloodpunt in zijn gum. Rond en rond en rond draait de punt. Krak! De punt breekt af. Oeps. Hij bekijkt het resultaat aandachtig. Wat nu? Hij steekt de punt terug in zijn potlood. Tot drie keer toe valt die er weer uit. Het jongetje zucht diep. Hij kijkt eens rond. Alle kinderen zijn aan het werk. De juf helpt een groepje kinderen aan de andere kant van de klas. Dan staat hij op. Lees verder >>
Passende zorg en onderwijs
Daar ging je, met op je rug je rode rugzakje van Thomas de Trein. Stilletjes zat je op je stoel. Elke dag maakte je dezelfde puzzel. Angstig bedekte je je oren met je handjes als het te druk was in de klas. Je deed je best te spelen met de andere kinderen, tot je, bezweet van de inspanning, met natte haartjes en rode wangen in een hoekje naast de kast ging zitten. ‘Met deze kindjes kan ik niet spelen!’ snikte je als ik je kwam halen. Thuisgekomen begon je te gillen. Lees verder >>
Huisbezoek
Trots huppelde ze naast de juf over straat. Haar vlechten dansten op haar rug. Haar ogen schitterden. En ze had haar feestjurk aan, want het was feest. De juf kwam immers op huisbezoek! Haar moeder had gezegd dat de juf tussen de middag kon komen, want dan kon ze meteen lekker mee-eten. Haar moeder had speciaal roti gemaakt. Het rook heerlijk! Lees verder >>
Serenitijd
‘Kijk mama, het mist buiten!’ Stralend staat hij voor het raam. ‘O mama, mooi hè!’ Mijn kind, net wakker. Hij heeft een beetje langer geslapen dan normaal. Dat kan, want het is vandaag zijn rustdag; de hele week naar school gaan is nog geen haalbaar doel. ‘Mama, zullen we in de mist gaan wandelen? Dan lijkt het net een sprookje…’ Lees verder >>
Het meisje
‘Ga jij maar even in de gang zitten,’ had de juf gezegd. ‘We gaan het vandaag over de dood hebben en dat is veel te zielig voor jou…’ Daar zat ze. In de gang. Stilletjes staarde ze naar de deur. Aan de andere kant van de deur, in de klas, ging het over de dood. De dood. Eng. De dood was iets waar niet over werd gepraat.
Kampioen
‘Het is niet dat ik geen zin heb, mijn autisme trekt dit gewoon niet meer, mama.’
Een hartverscheurend berichtje. Eén van de vele berichtjes die mijn kind stuurde vanuit de taxi, op weg van school naar huis. Hij trok het niet. Het was te veel. Langzaam gleed hij terug naar af. Steeds meer werd de bank in de woonkamer zijn veilige haven, zijn anker, zijn houvast… Lees verder >>
Een blauwe vlinder
Daar sta je, in je blauwe budopak. Je ziet er stoer uit. Zelfverzekerd. Over een kwartier begint de les. Er komt een moeder binnen. Schuin achter haar staat een kleine jongen. Angstig kijkt hij in het rond. Ik voel de spanning van de moeder en zie hoe ze hoopt dat dit gaat lukken voor haar kind. Lees verder >>
Herinneringen van een mantelzorgkind
‘Wil je voor mij naar de meubelzaak op de Beijerlandselaan gaan om een nieuwe eethoek te kopen? Je weet wel wat ik mooi vind.’ De angst sloeg hem om het hart, maar hij liet het niet merken. Hij glimlachte naar zijn moeder. En hij ging, de portemonnee stevig in zijn vuist geklemd… Lees verder >>
Be the change
‘…Ik herken uw lach en uw ogen. U kent mij vast niet meer. U was mijn juf in groep 5 en uiteindelijk ook in groep 6. Oh, wat waren we blij dat u meeging. U was mijn lievelingsjuf. Ik wil u bedanken voor de fijne tijd. U zag zoveel meer in mij dan ik had kunnen bedenken. En u heeft zoveel indruk op me gemaakt en me enorm geïnspireerd. Zoveel plezierige herinneringen…’ Lees verder >>
Geslaagd!
‘Mama, voor mij hangt er nooit een vlag, hè?’ Hij zei het terloops. Het was meer een constatering dan een vraag. Even was het stil.
‘Maar ik heb al werk, dat is ook heel knap, toch?’ Ik keek naar hem, mijn mooie kind. Liefdevol aaide hij zijn kat. Het zag er rustig en fijn uit, van buiten. Vanbinnen draaide hij overuren. Er werd flink gepuzzeld in zijn hoofd. Lees verder>>
Schooltrauma
‘Mama, weet je wat ik altijd deed als we moesten lezen in groep 4? Ik keek dan goed hoe de andere kinderen het deden. En dan ging ik ook met mijn hoofd van links naar rechts. Kijk zo, ik doe het even voor … En als we Cito hadden, vulde ik gewoon een hokje in. Ik lette dan wel goed op dat ik het niet te snel deed en dat ik niet steeds dezelfde letter koos.’ Lees verder >>
Autismevriendelijk
Hij ging het gewoon écht niet doen, praten met die nieuwe begeleider. Dat de grote mensen hadden bedacht dat zij hem zou gaan helpen na een heel zwaar en stressvol jaar, daar had hij geen boodschap aan. Het voelde gewoon te onveilig voor hem. Wat moest hij met ‘dat mens’?
Op de dag dat ze zou komen om kennis te maken, sloot hij zich letterlijk en figuurlijk op, in zijn hoofd en in zijn kamer. Met veel lawaai barricadeerde hij zijn deur, door er allemaal spullen voor te zetten. Lees verder >>
Een warme sjaal
Op een morgen in januari stond ik bij haar voor de deur. Ik weet nog dat het even duurde voordat de deur openging. Daar stond ze, een glimlachende dame met grijs haar en rustige ogen. Zonder iets te zeggen pakte ze mijn handen en wreef ze warm tussen de hare. Lees verder >>
‘Juf, waar bent u het meest bang voor en waar wordt u heel blij van?’ Ze kijkt me onderzoekend aan. Rustig wacht ze tot ik antwoord geef. Ik ben verrast door haar vraag. Zo mooi en zo puur. Lees verder >>
Dag van de Leerplicht
Mijn zoon heeft die fijne plek in de maatschappij en hij kan zich naar vermogen optimaal ontwikkelen. Dat is wel een feestje waard, zou je zo denken; tijd voor een taartje op deze Dag van de Leerplicht! Was het maar een feestje … Lees verder >>
Brief aan het onderwijssysteem
Geacht onderwijssysteem, deze brief schrijf ik aan u. Maar wie bent u eigenlijk? Wie is eigenlijk het systeem? Is dat de minister? Is dat de onderwijsinspectie? Zijn dat de leraren? De besturen? De samenwerkingsverbanden? Aan wie schrijf ik deze brief eigenlijk? Ik schrijf deze brief aan ons allemaal. Zelfs aan mezelf, ik werk immers ook in het onderwijs als intern begeleider. Samen zijn wij het systeem. Lees verder >>
Over passend onderwijs, staken en kanariepietjes
Ruim zeven jaar geleden, op 6 maart 2012, was ik met vijftigduizend anderen aan het staken in de (toen nog) Arena tegen een voorgenomen bezuiniging van driehonderd miljoen euro bij de invoering van passend onderwijs. Samen met een goede onderwijsvriendin was ik in Rotterdam op de bus gestapt en in een grote colonne reden we naar Amsterdam. Lees verder >>
Bekijk hier het complete blogoverzicht