‘Mama, kan mijn zwarte band examen nu wel doorgaan?’
‘Dat weet ik nu nog niet.’
‘O…’
‘Wat is het ergste dat er kan gebeuren als het niet doorgaat?’
‘Dat het uitgesteld wordt.’
‘Ja.’
‘O, maar dat is niet zo erg, dan kan ik gewoon nog wat langer trainen.’
‘Zo is het.’
Hij had er zo lang voor getraind en hij leefde er al maanden naartoe, naar deze mijlpaal. En toen kwam Corona en ineens liep het anders. Een paar jaar geleden zou dit hebben gezorgd voor een flinke terugval en minstens een meltdown. Wat een veerkracht heeft hij ontwikkeld, mijn 17-jarige zoon met autisme. Altijd zoeken naar een oplossing en een weg naar hoe het wel kan. Die zwarte band komt er zeker!
Corona. Nog niet zo lang geleden hadden we er nog nooit van gehoord. Nu kunnen we er niet meer omheen. Ineens verloopt 2020 heel anders dan we allemaal dachten dat het zou gaan.
Of ik alsjeblieft boodschappen voor hen kon doen, vroeg mijn 91-jarige buurman aan de telefoon, want als hij en zijn vrouw ziek zouden worden werden ze misschien wel niet meer geholpen vanwege hun leeftijd… Ach! Voor de tweede keer fietste ik naar de overvolle supermarkt, waar iedereen liep te klagen dat het zo druk was en dat dat ‘toch echt niet normaal was dat iedereen zo liep te hamsteren’. Bij de bloemenwinkel tegenover de supermarkt kocht ik twee bossen tulpen, een voor ons en een voor de buurtjes. De tas met boodschappen en het bloemetje zette ik voor hun deur, om ze vervolgens te bellen dat de boodschappen er stonden zonder mij erbij. Ik was immers de dag ervoor de hele dag op een basisschool geweest en de kans dat ik daardoor mijn oudere buurtjes zou kunnen besmetten was groot. Blij pakte mijn buurvrouw de tas. Nog even een zwaai en daar ging ze, gauw weer naar binnen.
Ja, die hele dag op de basisschool. Voordat ik naar school vertrok was ik al aan het twijfelen of ik niet toch een beetje aan het hoesten was, of keelpijn had. Als je in het onderwijs werkt ga je namelijk ALTIJD naar school. Je blijft pas thuis als je nog net niet de school in gedragen hoeft te worden. Een berg paracetamol erin en hup, gaan. Want wat als je ziek bent? Dan moet je klas misschien wel naar huis. Of de intern begeleider of directeur moet voor je klas. En wat als je klas opgedeeld moet worden, omdat je ziek bent? Dan zadel je je collega’s toch met extra werkdruk op? En de werkdruk is al zo hoog. Het gevolg hiervan is dat we het eigenlijk nauwelijks meer voelen als we een beetje ziek zijn, zo groot is ons verantwoordelijkheidsgevoel voor je klas en de school. Eigenlijk zou het zo niet moeten gaan, maar we doen het toch.
Hoe anders is het nu het coronavirus rondwaart. Nu moest je ineens preventief thuisblijven bij een hoestje of dikke snottebel. En de kinderen ook. Wat een chaos werd het. Ouders die niet meer mee naar binnen mochten. Kinderen die toch ziekjes op school zaten en voor wie gebeld moest worden om ze weer op te halen. En wat te denken van de hygiëne… Heb je ooit wel eens geprobeerd om in je eentje met een klas met 30 kleuters aan de RIVM voorschriften te voldoen? De bergen snot, plas, speeksel, poep en zand zitten werkelijk overal. En hou ze maar eens minstens een meter uit elkaar… Dat is toch werkelijk niet te doen. Dat dacht de rest van Nederland ook. Sociale media stonden vol met verontwaardigde reacties en uiteindelijk sloten de scholen alsnog. Gelukkig maar.
Sociale media, er waren ook mooie dingen. Zo deelden Eva Naaijkens en Martin Bootsma spontaan hun Kwaliteitskaart Noodplan Coronavirus om te gebruiken als je je als basisschool ging voorbereiden op een sluiting. In Rotterdam werden laptops ingezameld voor kansarme kinderen en we genoten mee van de filmpjes uit Italië hoe de bevolking in lockdown samen zong op hun balkons. Met #coronahulp boden mensen spontaan hun hulp aan aan anderen. In tijden van crisis komen mensen dichter bij elkaar.
Corona. Niet weten hoe het vanaf nu verder zal gaan. Een onzekere periode. Het is fijn als je dan beschikt over een flinke portie veerkracht. Het helpt al als je je bedenkt wat er nog wel kan, waar we vaak zo gewend te zijn om te praten over wat er niet kan. We kunnen altijd nog liefhebben. Lezen. Lachen. Lekker koken. Samen een film kijken op de bank. Ik hou van jou zeggen tegen je dierbaren. Boodschappen doen voor hen die dat nu niet kunnen. De wereld samen een beetje mooier maken. Oog hebben voor elkaar. In ziekte en gezondheid. En zo is het!
Geplaatst op 16 maart 2020
Bekijk ook:
