Je eigen vriend

Kon je je angst maar aan mij geven. 
Dan blies ik het weg. 
Met de vlinders mee. 
Maar dat gaat niet. 
Het is jouw weg. 
De weg is lang. 
Vol hobbels en kuilen. 
Ik zie je vechten. 
Vaak geef je bijna op. 
Dan denk ik: het kán niet meer. 
En toch vecht je weer door. 
Soms sta je letterlijk stil. 
Geblokkeerd. 
Omdat je lichaam je beschermt. 
Tegen jezelf. 
Ik heb vertrouwen. 
In jou. 
In de mensen om jou heen. 
Had je ook maar vertrouwen in jezelf. 
Dat is mijn grootste wens. 
Dat je je eigen vijand niet meer bent. 
Maar je eigen vriend.

Mama

Ik weet nog dat ik dit gedicht schreef, het was 20 oktober 2014. Ik zat in tranen naast je bed. Je was eindelijk in slaap gevallen. Je was al vijf maanden in dagbehandeling in de kinderpsychiatrische kliniek. En je was bang, zo bang. Er restte niets anders meer dan een klinische opname …

Daar sta je, in je witte jiujitsupak. Het is 8 juli 2020. Je ziet er stoer uit. Groot. Breedgeschouderd. Zelfverzekerd. Vandaag is de grote dag, je gaat examen doen voor de zwarte band budo, samen met vier andere jongvolwassenen met autisme. Een historische dag voor sportvereniging Unity99; nooit eerder hebben budoka’s examen gedaan voor de zwarte band. De concentratie is van je gezicht af te lezen. Er is geen twijfel. Geen angst. Je gaat dit doel halen, dat is aan alles te zien. En je flikt het. Vijf mooie jonge mensen staan na afloop te stralen op de foto.

‘Doelen stellen, doelen halen! Als iemand tegen je zegt dat je iets niet kunt of dat je iets niet kunt bereiken, blijf dan altijd geloven in jezelf. En in de mensen om je heen die ook in jou geloven,’ schrijf je na het examen op je social media. 

Er is geen twijfel. Geen angst. Je gaat dit doel halen, dat is aan alles te zien. En je flikt het.

De dag na het examen pak je je rust. Je hebt bewust een hersteldag ingepland. In je hoofd ben je al bezig met je volgende doel, de zwarte band jiujitsu: hoe ga ik dat doen en wat heb ik nodig om dat doel te halen? 

‘Heb je nog een tip voor jezelf van een paar jaar geleden of voor andere kinderen die nu thuiszitten van school?’ vraag ik je tijdens de koffie. Even denk je na. ‘Weet je, het kan pas weer beter met je gaan als je wat ouder bent. En je moet een eigen systeem om je heen hebben waar je in past, zoals ik nu heb.’

Wat ben ik dankbaar. Je bent niet meer je eigen vijand, je bent je eigen vriend. Mijn grootste wens is uitgekomen. Wat een reis was het. De hele reis heb ik vertrouwen gehad, hoe moeilijk dat ook was. En moeilijk was het. Een systeem waar je wel in past, dat hebben we gecreëerd. Eerst bestond het nog uit een samenhang tussen allerlei bestaande voorzieningen, maar vanwege protocollen en hardnekkige heilige huisjes viel die samenhang weg. Nu hebben we ons eigen unieke systeem. Geen onderwijs meer, geen leerrecht, geen zorg in natura. Wat overbleef is precies waar de kracht zit (dat zie je bijvoorbeeld in dit filmpje). Hoe vreselijk de reis vaak ook was, het had niet anders kunnen gaan. Je bent nu precies waar je hoort te zijn. Me dat realiseren geeft veel rust.

Wat ben ik dankbaar. Je bent niet meer je eigen vijand, je bent je eigen vriend. Mijn grootste wens is uitgekomen.

Je wil vechtsportleraar worden. Zelfstandig lessen geven. Je bent al hard op weg als assistent-trainer. Elke dag ben je op de club. Je bent geliefd. Onlangs was ik op de school waar ik tijdelijk help met ib-taken. Ik was in de ib-kamer aan het werk. ‘U bent toch de moeder van meester Sten?’ vroeg een jongen die op zoek was naar een rustige werkplek om zijn rekenwerk af te maken. ‘Klopt,’ zei ik. ‘Woont míjn meester Sten bij ú thuis?’ vroeg hij. ‘Jazeker,’ reageerde ik. Waarop hij zei: ‘Zo cool!’ 

Ik denk terug aan die 20e oktober van zes jaar geleden. Hoe ik naast je bed zat en het gedicht schreef. Die klinische opname kwam er. Daarna zou je weer terug naar school gaan, dacht ik toen nog. Ik had geen idee … Je werd niet passend voor het systeem. En het systeem niet passend voor jou. En weet je wat er toen voor wonderlijks gebeurde? Toen paste alles ineens. Want sinds je je eigen vriend kan zijn, hoef je niet meer te veranderen voor een ander. De wereld ligt voor je open. ‘Doelen stellen, doelen halen,’ schreef je. Doelen die alleen jij maar kunt halen, passend bij jouw weg, met mensen om je heen die in je geloven. Vol vertrouwen. Een echte kampioen!

Mama

 

Geplaatst op 28 juli 2020

 

Bekijk ook: