38 ben ik inmiddels. In het jaar 2000 afgestudeerd aan de gereformeerde Pabo in Zwolle. 22 jaar jong. Er was indertijd sprake van een lerarentekort. Er werd al aan studenten getrokken, herinner ik me, die nog ver verwijderd waren van hun diploma. Eentje spande de kroon. Hij had al een baan, voordat hij zijn propedeuse had. Er is ook op de Pabo’s veel veranderd, sindsdien. Terecht, me dunkt.
Bij mijn slapen zie ik wat grijze haren. Geruisloos komen ze door, die haren. En ze krijgen welwillend vrije doorgang of het nooit anders geweest is. Tegelijk vertellen ze me dat ik niet meer behoor tot de jonge garde. Niet meer het aanstormend talent, dat ik me inbeeldde te zijn. Waar velen in vergelijkbare levensfases overgaan tot contemplatie teneinde bij acceptatie en innerlijke vrede uit te komen, hanteer ik een ander mechanisme om hiermee te dealen.
Ik ga naar de kapper.
Niet om het te verven. Die drempel vind ik nog veel te hoog. Nee, ik wil die slapen kortgeknipt hebben. Zodat al dat schreeuwende grijs teruggebracht wordt tot hoogstens fonkelingetjes in de zonneschijn.
Een jonge, lieve kapster begrijpt me. We zetten een gezellig boompje op over ervaring opdoen, vaardigheden kunnen inzetten per situatie, en de ontwikkelingen in kappersland. De concurrentie, marketing: kappers die met lokkertjes klanten naar binnen halen, die er na hun verfbeurt achterkomen dat iets meer ervaring bij de verfster wellicht tot een beter resultaat had geleid. Over scholing. Over een eigen stijl. Over initiatief nemen en luisteren naar de klant. Over de telefoon die gaat, waarna de kapster weer terug moet in haar routine en hoe lastig dat soms is. Ik klets, geniet van de zichtbare verjonging van mijn hoofd, waarbij ik in gedachten een lange neus trek naar het grijze legertje bij de slapen, en leg de analyses van deze kapster naast mijn 15 jaren onderwijservaring.
Ik zie veel overeenkomsten tussen deze kapster en mijzelf. Veel professionele parallellen, ook. De passie voor haar vak, haar innoverende manier van knippen en elke dag iets bij willen leren. Haar dankbaarheid die ze uit voor de vele leermeesters (M/V) die ze heeft gehad. Ja, deze dame weet waar ze het over heeft. Passend Onderwijs. Passend Kappersland. Thuisnabij. Iedereen is welkom. Voor elk haartype een arrangement. Zo transparant als het maar kan. Zij knipt mij en ik kijk kritisch toe. Ik volg het hele proces tot in detail. Ik vraag, ik leer en ik geniet. Van de aandacht, maar minstens zoveel van de passie van deze vakvrouw. Deze kapster doet ertoe!
As we cut zie ik het resultaat in de spiegel. Mijn gelaat leeft op. Mijn ogen lijken meer te sprankelen. Met een beetje fantasie zijn mijn wallen ook gereduceerd tot acceptabele proporties. Dat ze mijn wenkbrauwen ook nog even doorrost (op eigen initiatief), maakt het geheel nog mooier. Ze zegt wat ze doet en ze doet wat ze zegt. Ik voel me veilig en jong. Als een kind. Maar dan met meer ervaring.
Ik reken het verschuldigde bedrag af. ‘Had u ook al een kapperspas?’
Ik schrik en schud mijn pas geknipte hoofd. Ik murmel wat, dat dat nu ook niet gelijk hoeft, ofzo. Ik groet, ik bedank, ik ga. De kappersdeur valt achter mij dicht …
Ik voelde me nét zo jong. Zo junior. Had u ook al een kapperspas… U? Oh ja. U was ook al 38 jaar.
Gepubliceerd op 12 september 2016