Kobe Vanroy is internationaal educatief medewerker bij ‘sterkmakers in autisme’, een organisatie die streeft naar volwaardige inclusie van mensen met autisme. Vanuit zijn oplossingsgerichte houding met oog voor talentontwikkeling geeft hij wereldwijd lezingen over onderwijs, motivatie en de complexe sociale wereld waarin we leven.
Kobe is jongerencoach en auteur van diverse autismespecifieke onderwijspublicaties. Zijn grootste inspiratie voor blogverhalen en lezingen haalt hij telkens opnieuw uit de ‘waarom?’-vraag van een kleine wereldontdekker: zijn zoontje.
Hieronder vind je de blogs van Kobe.
En toen werd alles anders
Jonas was boos. Of misschien was het een intens verdriet. Wekenlang sprak hij bijna niet. Tegen niemand. Hij sloot zich op in zijn slaapkamer, trok de gordijnen dicht, het licht bleef uit. Lees verder >>
Â
Tussen hoop en wanhoop
Het was verschrikkelijk. Een drama. Het einde der tijden, het leven had geen zin meer. Althans in de ogen van mijn achtjarige zoontje. Lees verder >>
Â
 Als je bang bent
‘Het zal wel een fase zijn’, dachten we. Zoals er zo veel zijn in de lange ontwikkeling die kleine en minder kleine kinderen maken. Kleine Zus zit er nu in eentje waarin haar moeder de hoofdrol speelt. Lees verder >>
 Welkom! Ook met autisme. (Of nee, die laatste toch liever niet…)
‘Het lijkt alsof hij gewoon zijn energie niet kwijtraakt gedurende de dag,’ zei een moeder van een kind met autisme me onlangs. ‘Zijn juf vertelt dat Bram nooit stilzit, dat hij zo onrustig lijkt. Elke pauze rent hij tientallen rondjes op het speelplein, maar hij wordt er niet moe van. Lees verder >>
Wat alle mannen willen weten
Eindelijk. De zon piept weer door de regenwolken van de voorbije weken én sinds kort zijn terrasjes weer meer dan een vage herinnering uit een ver verleden. Niet dat ik die nodig had voor een fris glas trappistenbier of sociale babbel met vrienden. Lees verder >>
Sneeuwwitje en de zeven dwergen … die misschien wat beter hun best hadden moeten doen
Ik begon, helemaal volgens de traditie van elk sprookje, met de magische woorden ‘Er was eens …’ Grote Broer lag, helemaal volgens onze traditie, warm ingestopt en geflankeerd door een stuk of tien knuffels in zijn bed te luisteren naar wat zou volgen. Kleine Zus nestelde zich ergens tussen haar broer en vader in en vocht al tegen de slaap. Het begin van een gezellig avondritueel van een liefhebbende papa en zijn kinderen, zou je denken. Lees verder >>
Superheld
Tommy Twijgman, Kapitein Korrel, Wenke Wortel en Bostrol Bobl. Het zegt je waarschijnlijk niets. Mij ook niet tot voor kort, maar deze zomer werden het de vakantiehelden van mijn zoontje. Eigenlijk was ik best blij ze te leren kennen. Want het zijn geen vloggers, influencers of geanimeerde flitsende personages uit een of andere game, maar vrolijk getekende figuurtjes die je op een wandeling tegen kunt komen. Lees verder >>
Dicht bij elkaar, nu meer dan ooit
‘En hoe lang duurt jouw vakantie nu precies?’ vraagt Grote Broer. We staan samen in een bloemperk van onze tuin. Zijn kleine, groene kruiwagentje ligt vol onkruid en zijn kleutergezichtje staat vol bruine vegen van het harde werk. Met een plastic veiligheidsbrilletje dat eigenlijk bij zijn timmerbank hoort, helpt Grote Broer zijn vader met werken in de tuin. Meer dan eens hebben we hem op kinderniveau de coronacrisis en -maatregelen uitgelegd, maar ik betwijfel of hij de ernst van de situatie helemaal begrijpt. Lees verder >>
De hartverscheurende kwestie: Lego
We moesten er allebei heerlijk om lachen. Ik weet al niet meer waar ik het grapje precies tegenkwam, maar het duurde nog geen seconde of ik had de humoristische quote van een (waarschijnlijk onbestaand) onlinekoppel al doorgestuurd naar mijn vrouw: Mijn vrouw en ik hebben besloten dat we geen kinderen willen. We gaan het ze na schooltijd vertellen. Natuurlijk zijn onze twee kleine huisgenootjes onze grootste schatten, maar we durven ook eerlijk te zeggen dat ze het ons af en toe best moeilijk maken. Al wordt dat natuurlijk steeds vlug bedekt met een grote, héél grote mantel der liefde. De ene keer komt die sneller van mama, de andere keer van papa. Lees verder >>
Springen
Zitten mijn zwembandjes nog goed? Check. Duikbril niet te strak rond mijn hoofd? Check. Voeten aan de rand van het zwembad? Ook check. Armen als een pijl voor me uit? Jawel… Mijn zoontje was er klaar voor. Voor het eerst zelf en helemaal alleen in het diepe deel van het zwembad springen. Maar het leek een eeuwigheid te duren. Samen aftellen dan maar? We hebben het misschien tien keer gedaan, hij bleef op de rand staan. ‘Ik durf niet …’ Lees verder >>
Ik geloof in haar … en hem
Sinds een tijdje is Grote Broer niet meer alleen. Hij deelt de liefde en zorg van mijn vrouw en mij met zijn Kleine Zus. Dat is niet altijd zo vanzelfsprekend voor een flinke kleuter, maar hij doet het opperbest. Voorlopig in ieder geval. Kleine Zus kan zijn reusachtige blokkentorens of gedetailleerde kleurplaten immers nog niet omverwerpen of stukscheuren. Op dit moment kijkt ze nog enkel gefascineerd toe hoe Grote Broer zijn talenten in de verf zet. En beiden genieten daar zichtbaar van. Lees verder >>
De tuin van de buren
Tijdens een zonnige herfstdag overviel me een gevoel van vaderschap én mannelijkheid. Was het door de kleurige bladeren op het gazon (die ik nog bij elkaar moet harken) of door de kale, jonge boompjes in mijn tuin (die ik vergeten was te snoeien)? Ik weet niet wat de aanleiding precies was, maar iets deed me deze markante woorden tegen mijn zoontje uitspreken: ‘Zullen we buiten eens gaan voetballen?’ Lees verder >>
Dieselfilosofie
Enkele maanden geleden bouwde een bekende brandstoffenleverancier een nieuw tankstation in mijn buurt. En nog geen kleintje ook. Een stuk of twaalf pompen staan nu tot de maatschappelijke beschikking, samen met een carwash, een shop die kan concurreren met een kleine supermarkt, en een wegrestaurant waar je ’s morgens ook gewoon een brood kan gaan kopen. En dat allemaal zonder sluitingsuur. Lees verder >>
Vakwerk
‘Rood of toch maar blauw?’ vroeg een goede vriendin. ‘Of tuttifrutti?’ Met dat laatste bedoelde ze een combinatie van voorgaande kleuren, hoewel ik die dualiteit niet meteen associeer met fruit. Nu moet ik wel weggen dat ik niet elke ontwikkelingsfase van de pakweg ramboetan ken, maar het zou me eerlijk gezegd verbazen mocht er aan dit lid uit de zeepboomfamilie een blauw kantje zitten. Maar zij had het over de kleur van haar nagels. Haar nepnagels eigenlijk.
Lees verder >>
De brandweerwagenÂ
Toen m’n zoontje zijn tweedeverjaardagskaarsjes probeerde uit te blazen, nu bijna een jaar geleden, kreeg hij van zijn grootvader een houten brandweerwagen. Of toch iets dat met een beetje verbeelding daarvoor moest doorgaan. Rode vlakken en enkele strategisch geplaatste blauwe cirkels verwezen alleszins naar hulpdiensten en het houten ding had wielen: een brandweerwagen dus. De kleine kerel was er hoe dan ook weg van. We bonden een stukje touw aan zijn nieuwe wagen en dagenlang tsjokte hij ermee rond. Telkens onder begeleiding van een luid ‘tuutaaa!’ of ‘wiejoewiejoe!’ Lees verder >>
Stoere mannengesprekken
Het begint altijd als een stoer mannengesprek. We praten over getinte ruiten voor zijn tweedehandse Nissan Qashqai. Over een of andere actiefilm of Netflix-serie. Over een avondje stappen met zijn vrienden. En na een tijdje gaat ons gesprek geruisloos over in een coachingsessie. Ooit vroeg ik hem of hij nog wel behoefte had aan onze babbels. Tim is dan wel een kerel met autisme, maar hij staat stevig in het leven. Lees verder >>
Een balpen van de bakker
Mijn bakker zit deze week vijfentwintig jaar in het vak. Al jaren zorgt hij voor mijn bruine hoevebrood in papieren zak, tien sandwiches op zaterdag, zo nu en dan een taart met slagroom en gebrande kokosschilfers en twee chocoladekoeken in de ochtend. Dat laatste is mijn standaardontbijt, tegen beter weten in. Ook al kom ik nog geen vijfentwintig jaar bij hem, mijn bakker ziet me wel als ‘trouwe klant’. Dat merk ik deze week heel expliciet. Lees verder >>Â
De man op het kruispunt
Mijn zoontje is dol op autoritjes. Al op tweejarige leeftijd kende hij meer verschillende automerken dan zijn moeder. En dat niet alleen, hij herkende ze ook. ‘Er staat een Peugeot naast ons te wachten, papa,’ zei hij eens. Een opmerking die onze wenkbrauwen deed fronsen. Hoe weet zo’n peuter dat? Ook zei hij dat het leeuwtje in het embleem van dit automerk best veel te zien was op de wagen: niet alleen in het radiatorrooster of op de kofferbak, maar ook op de velgen of wieldeksels en soms zelfs in een hoekje op de autoruiten. Het zit wel goed met de detailwaarneming van m’n kleine jongen… Lees verder >>
Afscheid nemen bestaat wel
Het kwam niet plots. Al bijna twee jaar werd het voorbereid. Samen met zoveel mensen die haar dierbaar waren. Dat het moment zou komen, daar bestond al vanaf het begin geen twijfel over. Lees verder >>
Â
Waarom mensen elkaar (niet) vergeten
Na een warme zomervakantie stond mijn zoontje te popelen om weer naar school te gaan. Weer spelen met zijn vriendjes, de juf vertellen over alle avonturen, een nieuwe schooltas en een lunchtrommel … Hij had al een paar keer ’s avonds een tijdje wakker gelegen van al die opwindende vooruitzichten. Lees verder >>
Â