’t Is plannen geblazen als directeur van een basisschool. Plannen is goed. Zeker als je het goed kunt. Belangrijke dingen eerst – en dan moet je natuurlijk goed weten wat er belangrijk is. Plannen is reflectie.
Zondagavond neem ik mijn week door. Binnen 30 minuten heb ik de boel op orde in mijn agenda en in mijn hoofd. Soms zie ik wat tegen dat planmoment op. Ik weet immers: als ik gepland heb, is mijn werkweek begonnen en het weekend de facto voorbij.
Vaak heb ik nog wel wat vakbladen met aansprekende koppen, die ik graag tot me wil nemen. Hup. Inplannen. Ook ooit opgelaten proefballonnetjes, waar nooit meer iets mee gedaan is, zijn van die dingen die ik dan een plekje geef in de planning. Ontmoetingen met collega-directeuren, die vaak zulke inspirerende momenten opleveren. Daar! In de week gezet – letterlijk.
Wat drijft me nou om dit werk te doen? Mensen in mijn omgeving stellen me die vraag wel eens. Dan antwoord ik meestal met ‘ik voel me thuis op de basisschool’, of ‘heerlijk om vanuit je visie in gezamenlijkheid doelen te formuleren en vervolgens te gaan verwezenlijken’. En zo is het ook bij mij. Heus. Bij sommige mensen zeg ik ‘zo lekker veel vakantie in het onderwijs’. Maar dat doe ik met een knipoogje ;-). Kortgeleden deed ik echter nog een ontdekking. Bij diverse rondleidingen die ik gaf, werd ik zo vaak verrast door wat ik zag, hoorde en voelde in de wandelgangen en klassen van mijn school. Bij de kleuters liet de juf me zien hoe ze in samenspraak met een groep 2’er een regenwolk had gemaakt, binnen het thema het weer. Al filosoferend over wat een wolk eigenlijk is, waren ze uitgekomen op druppels, die ontworpen waren door de kinderen, ingekleurd (wat hebben druppels mooie kleuren!) en boven een paraplu gehangen. Goud.
In de middenbouw hingen botten aan het plafond in het kader van het thema prehistorie. Ik uitte mijn lof over deze resultaten, waarna ik door kinderen werd getrakteerd op een mooie samenvatting van het tot dan toe geleerde, over de prehistorie. Deze kinderen waren zeer betrokken en (dus) aan het leren. In de bovenbouw, was met een ‘stille-wand-discussie’ nagedacht over religies en verschillende geloven. De kinderen hadden hun gedachten geuit op het papier, wat resulteerde in een kleurrijk overzicht van visies en meningen waarbij ik alleen maar kon vaststellen dat de kernwaarden van openbaar onderwijs volop geoogst waren in groep 8. Prachtig. Ik weet dus nu wat ik moet plannen: verrassingsrondes. Met een open blik door de school wandelen en genieten van de ontwikkeling van de kinderen en de leerkrachten op school.
Ik zit in mijn kantoor, te staren naar mijn pc, er moet een plan op papier komen. Daar wordt op de deur geklopt. Zacht, voorzichtig. Twee breedlachende kleuters staan in mijn kantoor. Ik zie de juf op afstand het tafereel gadeslaan. ‘Mogen we u wat vragen?’ ‘Ja hoor. ’ ‘Mogen wij een knuffel?’ ‘Tuurlijk. ’
De juf maakt een gebaar van ‘tja, belangrijke dingen eerst’. Ze hebben gelijk. Verrassend gelijk! Sommige dingen plan je niet. Die overkomen je.
Bekijk hier het complete blogoverzicht
Geplaatst op 28 april 2016