Twee van onze kinderen, de jongens, hebben jarenlang op hun tenen gelopen. Niet in de zin van: het willen voldoen aan andermans eisen. Dat willen we allemaal wel eens, maar zo dramatisch dat we daar jarenlang zoet mee zijn, is het hier niet. Nee, ze liepen – letterlijk – niet plat op hun voeten.
In die jaren maakte ik nog amper gebruik van social media en het consultatiebureau wist er niet zoveel zinnigs over te zeggen. De jongens kónden wel op een platte voet staan zonder dat het pijn deed. Verder ben ik nogal slordig van aard: als zaken niet meteen kwaad lijken te kunnen, laat ik ze al snel gaan… Tegenwoordig zit ik uitgebreid op Facebook. Mensen kunnen over Facebook zeggen wat ze willen, maar voor thuisblijf-moeders (of thuisblijf-vaders, maar die ken ik niet zoveel) is het een ideaal medium. Niets werkt zo isolerend als een paar jaar in het gedwongen slapen-voeden-spelen ritme van je kinderen zitten en Facebook haalt je daar heerlijk uit. Uit dat isolement, hè? Niet uit dat ritme. Als Facebook je dáár uit haalt, heb je een social-media-probléémpje, maar dat is weer een ander verhaal. Voor de niet-Facebook gebruikers: Facebook biedt de mogelijkheid om je aan te sluiten bij groepen. Deze groepen zijn er in allerlei soorten en maten: van bloembinders tot ouders van kinderen met allerlei aandoeningen. Er is dus voor ieder wat wils. Omdat de meeste groepen ook nog eens besloten zijn, kun je je dus ongegeneerd suf discussiëren, over wel-of-geen-medicatie of het wel-of-niet-laten-zitten-van-de-dahlia-knollen-in-de-winter.
Omdat ik graag op een makkelijke manier aan verschillende opvoedideeën kom, ben ik voor de zekerheid maar bij een heleboel groepen aangesloten.
Ik volg:
• Ouders van ADHD’ers
• Ouders van autisten
• Ouders Van HSP’ers (highly sensitive person)
• Conservatieve ouders
• Christelijke ouders
• Biodynamische, glutenvrije, links-draaiende-melkzuur-ouders (met een kek appeltje ter herkenning)
• Onvoorwaardelijke ouders
• Natuurlijke ouders
• Carrière-business-women-on-top-ouders
• En relaxte ouders
Die laatste groep vind ik natuurlijk het leukste! Maar goed, heel dat tenen-loop-gebeuren van de jongens heeft me nooit helemaal losgelaten, dus ik dacht: ik gooi de vraag eens in die groepen. Al snel werd ik overstelpt met antwoorden. Wat mij opviel, was de verscheidenheid van standpunten, afhankelijk van uit welke groep die antwoorden kwamen.
Het zou:
• iets autistisch zijn
• iets van ADHD’ers zijn
• te maken hebben met een verkorte achillespees
• iets met energieën en chakra-punten zijn, wat ik niet helemaal kon volgen
• iets met sensomotorische integratie te maken hebben, wat ik ook al niet helemaal kon volgen
• een uiting van opwinding zijn • een uiting van stress zijn
• komen doordat hooggevoelige kinderen letterlijk meer met hun hoofd in de wolken zouden willen zijn
• groeipijn zijn (die vond ik dan wel weer verfrissend in zijn eenvoud)
• de wens zijn om groter te zijn
• en als laatste: slecht geaard zijn…
Nu hebben al mijn kinderen heel veel met hun blote bips in de zandbak gezeten en met modder gespeeld en zo, dus die aarding leek me niet zo’n punt. Maar het frappante aan het verhaal vond ik, dat ze allemaal met verschillende remedies en tips kwamen, waar ze dan ook weer onwijs enthousiast over waren! Het gekke was: in bijna ieder verhaal leek uiteindelijk wel iets logisch te zitten. En de onderbouwing van hun verschillende standpunten was vaak ook niet eens zo mager.
Nu zijn beide tenenlopers uiteindelijk vanzelf plat-voeters geworden en gaan ze alweer heel wat jaren naar school. Maar nu kom ik verschillende leerkrachten tegen. Net als de ouders uit die verschillende groepen, blijken ze bijna allemaal gestuurd te worden vanuit hun eigen, en soms heel verschillende, manier om naar kinderen te kijken. Wederom gooien ze er hun eigen, soms goed onderbouwde, soms mager onderbouwde, visies tegenaan. Maar tegenwoordig gaat het niet meer om zoiets onschuldigs als wel of niet op je tenen lopen. Het gaat nu over ingrijpender zaken. Zoals agendabeheer onder de knie krijgen (de oudste) of het wel of niet splitsen van onze eeneiige tweeling. En dan hebben we het nog maar over de basisschool.
Van 25 leerlingen ten minste drie standpunten bekijken (die van jezelf, die van de ouder en die van het kind) lijkt me een bijna onmogelijke klus. Ik krijg het al amper voor mijn eigen vier kinderen voor elkaar… Maar toch, af en toe, kom ik de uitzondering tegen. Meestal is dat niet eens de opvallendste leerkracht. Let maar eens op: juist diegene die slechts vanuit één visie kijkt, roeptoetert in de rondte. Nee, het zijn vaak de wat stillere leerkrachten die verrassend uit de hoek komen met suggesties, waaraan ik iets kan hebben. Zonder dat ze me het gevoel geven dat dat dan meteen de enige, en de beste, manier is. Om ouders zo’n veilig gevoel te geven, moet je volgens mij over een flexibele geest beschikken en niet te vastgeroest zitten in je eigen ideeën. Ze moeten in ieder geval zeker niet ‘maar dat hebben we ALTIJD zo gedaan!’ roepen.
In tegenstelling tot Facebook, kan ik nu niet meer mijn computer uitzetten om al die verschillende ideeën van buitenaf, eens even rustig met de strijk weg te werken. Je autonomie als opvoeder stopt zodra ze naar school gaan. Dat lijkt me een prima, natuurlijk proces. Maar zoals ik zélf graag mijn kinderen, vanuit verschillende standpunten, probeer te benaderen, verwacht ik ook dat leerkrachten begrijpen dat hun visie er slechts een is van vele. En dat dat hun standpunt helemáál niet minder waardevol maakt. Integendeel.
Gelukkig beland ik na het aanhoren van allerlei visies, of het nu via social media is of via school, uiteindelijk vanzelf wel weer met mijn beide voeten plat op de grond. Net als mijn jongens.
Hoeven we ook niet op onze tenen te lopen…
Geplaatst op 15 december 2014
Bekijk hier het complete blogoverzicht